مناجاة التائبين / مناجات خمس عشرة

مناجات خمس عشرة [يعنى مناجات هاى پانزده گانه] از مولاى ما على بن الحسين عليهما السلام است، علاّمه مجلسى رحمه اللّه عليه در كتاب بحار الانوار فرموده است: من اين مناجات را به روايت از آن حضرت در كتاب هاى بعضى از علما (رضوان اللّه عليهم) يافتم.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

إِلَهِي أَلْبَسَتْنِي الْخَطَايَا ثَوْبَ مَذَلَّتِي، وَ جَلَّلَنِي التَّبَاعُدُ مِنْكَ لِبَاسَ مَسْكَنَتِي، وَ أَمَاتَ قَلْبِي عَظِيمُ جِنَايَتِي، فَأَحْيِهِ بِتَوْبَةٍ مِنْكَ يَا أَمَلِي وَ بُغْيَتِي، وَ يَا سُؤْلِي وَ مُنْيَتِي، فَوَعِزَّتِكَ مَا أَجِدُ لِذُنُوبِي سِوَاكَ غَافِراً، وَ لا أَرَى لِكَسْرِي غَيْرَكَ جَابِراً، وَ قَدْ خَضَعْتُ بِالْإِنَابَةِ إِلَيْكَ، وَ عَنَوْتُ بِالاسْتِكَانَةِ لَدَيْكَ، فَإِنْ طَرَدْتَنِي مِنْ بَابِكَ فَبِمَنْ أَلُوذُ، وَ إِنْ رَدَدْتَنِي عَنْ جَنَابِكَ فَبِمَنْ أَعُوذُ، فَوَا أَسَفَاهُ مِنْ خَجْلَتِي وَ افْتِضَاحِي، وَ وَا لَهْفَاهُ مِنْ سُوءِ عَمَلِي وَ اجْتِرَاحِي، أَسْأَلُكَ يَا غَافِرَ الذَّنْبِ الْكَبِيرِ، وَ يَا جَابِرَ الْعَظْمِ الْكَسِيرِ، أَنْ تَهَبَ لِي مُوبِقَاتِ الْجَرَائِرِ، وَ تَسْتُرَ عَلَيَّ فَاضِحَاتِ السَّرَائِرِ، وَ لا تُخْلِنِي فِي مَشْهَدِ الْقِيَامَةِ مِنْ بَرْدِ عَفْوِكَ وَ غَفْرِكَ، وَ لا تُعْرِنِي مِنْ جَمِيلِ صَفْحِكَ وَ سَتْرِكَ، إِلَهِي ظَلِّلْ عَلَى ذُنُوبِي غَمَامَ رَحْمَتِكَ،

خدايا! گناهان بر من لباس خواري پوشانده، و دوري از تو جامه درماندگي بر تنم پيچيده، و بزرگي جنايتم دلم را ميرانده، پس آن را با توبه به درگاهت زنده كن، اي آرزويم و مرادم و خواسته ام و اميدم، به عزّتت سوگند براي گناهانم آمرزنده اي جز تو نمي يابم، و براي دل شكستگي ام جبران كننده اي جز تو نمي بينم، به پيشگاهت با توبه و انابه فروتني نمودم، و با ذلّت و خواري، به درگاهت تسليم شدم، اگر مرا از درگاهت براني به كه روي آورم؟ و اگر از آستانت بازگرداني به كه پناه برم؟ در اين حال افسوس از شرمندگي و رسوايي ام، و دريغ از زشتي كردار و فراهم آوردن گناهانم، اي آمرزنده گناهان بزرگ، و اي جبران كننده استخوان شكسته، از تو درخواست مي كنم كه گناهان تباه كننده ام را بر من ببخشايي، و بر من بپوشاني پنهانكاريهاي رسواكننده ام را، و مرا در عرصه قيامت از نسيم گذشت و آمرزشت بي بهره مگذاري، و از پوشش زيباي چشم پوشي ات عريان و بي پوشش رها نسازي، خدايا سايه رحمتت را بر گناهانم بينداز،

وَ أَرْسِلْ عَلَى عُيُوبِي سَحَابَ رَأْفَتِكَ، إِلَهِي هَلْ يَرْجِعُ الْعَبْدُ الْآبِقُ إِلّا إِلَى مَوْلاهُ، أَمْ هَلْ يُجِيرُهُ مِنْ سَخَطِهِ أَحَدٌ سِوَاهُ، إِلَهِي إِنْ كَانَ النَّدَمُ عَلَى الذَّنْبِ تَوْبَةً فَإِنِّي وَ عِزَّتِكَ مِنَ النَّادِمِينَ، وَ إِنْ كَانَ الاسْتِغْفَارُ مِنَ الْخَطِيئَةِ حِطَّةً فَإِنِّي لَكَ مِنَ الْمُسْتَغْفِرِينَ، لَكَ الْعُتْبَى حَتَّى تَرْضَى، إِلَهِي بِقُدْرَتِكَ عَلَيَّ، تُبْ عَلَيَّ، وَ بِحِلْمِكَ عَنِّي، اُعْفُ عَنِّي، وَ بِعِلْمِكَ بِي، اِرْفَقْ بِي، إِلَهِي أَنْتَ الَّذِي فَتَحْتَ لِعِبَادِكَ بَاباً إِلَى عَفْوِكَ سَمَّيْتَهُ التَّوْبَةَ فَقُلْتَ: «تُوبُوا إِلَى اللَّهِ تَوْبَةً نَصُوحاً» ،

و ابر مهرباني ات را به سوي عيب هايم گسيل كن، خدايا آيا برده فراري جز به جانب مولايش باز مي گردد؟ يا كسي به او از خشم مولايش جز مولايش پناه مي دهد؟ خدايا اگر پشيماني از گناه توبه است، پس به عزّتت سوگند كه من از پشيمانانم، و اگر آمرزش طلبي از خطاكاري سبب فرو ريختن خطاها از پرونده است، من از آمرزش خواهانم، حق رضايت با توست تا راضي شوي، خدايا با قدرتت بر من توبه ام را بپذير، و با بردباري ات نسبت به من از من درگذر، و با آگاهي ات از حال من با من مدارا فرما، خدايا تويي كه به روي بندگانت دري به سوي بخششت گشودي و آن را توبه ناميدي، و خود فرمودي: «بازگرديد به جانب خدا، بازگشتي خالصانه» ،

فَمَا عُذْرُ مَنْ أَغْفَلَ دُخُولَ الْبَابِ بَعْدَ فَتْحِهِ، إِلَهِي إِنْ كَانَ قَبُحَ الذَّنْبُ مِنْ عَبْدِكَ فَلْيَحْسُنِ الْعَفْوُ مِنْ عِنْدِكَ، إِلَهِي مَا أَنَا بِأَوَّلِ مَنْ عَصَاكَ فَتُبْتَ عَلَيْهِ، وَ تَعَرَّضَ لِمَعْرُوفِكَ فَجُدْتَ عَلَيْهِ، يَا مُجِيبَ الْمُضْطَرِّ، يَا كَاشِفَ الضُّرِّ، يَا عَظِيمَ الْبِرِّ، يَا عَلِيماً بِمَا فِي السِّرِّ، يَا جَمِيلَ السِّتْرِ [السَّتْرِ] ، اِسْتَشْفَعْتُ بِجُودِكَ وَ كَرَمِكَ إِلَيْكَ، وَ تَوَسَّلْتُ بِجَنَابِكَ [بِجِنَانِكَ ] وَ تَرَحُّمِكَ لَدَيْكَ، فَاسْتَجِبْ دُعَائِي، وَ لا تُخَيِّبْ فِيكَ رَجَائِي، وَ تَقَبَّلْ تَوْبَتِي، وَ كَفِّرْ خَطِيئَتِي، بِمَنِّكَ وَ رَحْمَتِكَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ.

پس عذر كسي كه از ورود به اين در پس از گشوده شدنش غفلت ورزد چه مي تواند باشد؟ خدايا اگر نافرماني و گناه از بنده ات زشت بود، پس گذشت از جانب تو زيباست، خدايا نخستين كسي نيستم كه تو را نافرماني كرده و حضرتت توبه پذيرش شدي، و خود را در معرض احسانت قرار داده و تو مورد احسانش قرار دادي، اي پاسخگوي درماندگان، اي برطرف كننده زيان، اي بزرگ نيكي، اي داناي نهان، اي زيبا پرده پوش، به جود و كرمت به سوي تو شفاعت مي جويم، و توسّل مي كنم نزد تو به فضل و رحمتت، دعايم را اجابت كن، اميدم را به خود نااميد مساز، و توبه ام را بپذير، و با احسان و مهرت خطاهايم را ناديده گير، اي مهربان ترين مهربانان.