جلسه ۴۴ درس خارج فقه، مبحث حج

موضوع: استطاعت

سخنران:  حضرت آیت اللـه حاج سیّد محمّد محسن حسینی طهرانی – تاریخ: ۲۱ ذی الحجه الحرام ۱۴۲۹ ه.ق

[button color=”orange” size=”small” link=”http://file.pormatlab.com/kimiyasaadat/haj044.mp3″ icon=”” target=”false”]دریافت صوت[/button]

[button color=”red” size=”small” link=”http://file.pormatlab.com/kimiyasaadat/haj044.pdf” icon=”” target=”false”]دریافت متن[/button]

 

چکیده:

۱- در بررسی احکام شرعیه نبایستی ابتدائاً سراغ آراء و انظار فقهاء رفت تا اینکه آراء آنها در ذهن تأثیر بگذارد، بلکه ابتداء می‌بایست سراغ مبانی و ادله اصلیه رفت و بعداً از آراء آنها نیز استفاده کرد. و لذا تأسیس اصل مثبت از اول، کاری غلط است.

۲- تمام العله و انبعاث داعی و طلب در نفس مولا فقط عبارت است از وجود مقدمه نه ایجاد مقدمه، و بین وجود مقدمه و ایجاد آن فرق است. مثلاً در صلاه ظهر که در وقت زوال واجب است به این دلیل اشاره به ایجاد مقدمه یعنی وصول زوال ننموده است که آن قطعی‌الحصول است ولی اگر قطعی‌الحصول نبود و ایجادش در دست مکلف بود، خداوند امر به ایجاد آن می‌نمود زیرا (الصلاه لایترک بحالٍ) این می‌شود واجب مطلق.

۳- مسئله واجب مطلق و مشروط از مسائلی بسیار مهمّ و حیاتی است که اگر به شکل صحیح مطرح شود، به طور کلّی فقه را دستخوش تحوّل قرار می‌دهد.