جلسه ۱۰ درس خارج فقه، مبحث حج

موضوع: استطاعت

سخنران:  حضرت آیت اللـه حاج سیّد محمّد محسن حسینی طهرانی – تاریخ: ۱۴۲۸ ه.ق

[button color=”orange” size=”small” link=”http://file.pormatlab.com/kimiyasaadat/haj010.mp3″ icon=”” target=”false”]دریافت صوت[/button]

[button color=”red” size=”small” link=”http://file.pormatlab.com/kimiyasaadat/haj010.pdf” icon=”” target=”false”]دریافت متن[/button]

 

چکیده:

۱- حج نسبت به جمیع شروط استطاعت، واجب مطلق است و واجب مشروط کردن آن نسبت به این شروط و اصل قرار دادن این شروط تنزّل دادن تکلیف الهی و تحریف دین است.

۲- بر خلاف متفاهم عرفی، اهل کتاب طاهرند نه نجس

۳- مرتکزات عرفی که امروزه به شکل ضروره دین و … درآمده ارزشی نداشته و از روی مصلحت اندیشی‌ها کم کم سرایت کرده و جلوی اصول را گرفته‌اند.

۴- راحله از اول سفر حج تا آخر شرط استطاعت نیست.

۵- مراد از صحت بدن در شروط استطاعت حج این نیست که هیچ بیماری نداشته باشد بلکه بیماری مانع از سفر حج نداشته باشد.

۶- نکته قابل توجه در روایات شروط استطاعت اینست که روایات استطاعت را تفسیر می‌کنند نه وجوب را یعنی اینها شرط وجوب نیستند بلکه شروط استطاعت هستند پس همۀ این شروط مثل زاد و راحله و امثال ذلک شروط مقدمی می‌شوند و نتیجه اینکه انسان واجب است تحصیل استطاعت بکند.

۸- در روایات راحله سه بیان مطرح شده: یکی مطلق راحله که به نظر می‌آید از اول تا آخر سفر باید مرکب داشت. دوم: بعضی از مسیر را مشیاً برود بعضی را راکباً. سوم: اگر می‌تواند همه را مشیاً برود باید برود و نتیجه اینست که استطاعت مصادیق مختلفی دارد، در حق کسی که راحله برای کل سفر دارد قسم اول، در حق کسی که برای بعض سفر دارد قسم دوم و در حق کسی که اصلا راحله ندارد قسم سوم واجب شده، پس مراد قدرت بر حرکت است البته کسی که راحله دارد اما پیاده را اختیار می‌کند مافوق افق عرفی است مثل ائمه علیهم‌‌‌‌السلام و قسم سوم شبیه وجوب نماز جمعه می‌شود تا دو فرسخ که باید پیاده بیایند.