جلسه ۱۱۳ درس خارج فقه، مبحث حج

استاد:  حضرت آیت اللـه حاج سیّد محمّد محسن حسینی طهرانی

تاریخ: ۲۱ جمادی الاولی ۱۴۳۲

[button color=”orange” size=”small” link=”http://file.pormatlab.com/kimiyasaadat/haj113.mp3″ icon=”” target=”false”]دریافت صوت[/button]

[button color=”red” size=”small” link=”http://file.pormatlab.com/kimiyasaadat/haj113.pdf” icon=”” target=”false”]دریافت متن[/button]

خلاصه:

۱ در مواردی که روایتی در مقابل روایات متواتر آمده است، فقیه باید به فکر بیافتد که بر چه اساسی امام علیه السلام چنین مطلبی را فرموده است. ۲ تنها دلیل نقلی موافقین جواز احرام از محاذات مواقیت، روایت عبدالله بن سنان است که اولا از جهت کمیت و رجحان سندی و وثاقت در اسناد نسبت به روایات متواتره مخالف قابل مقایسه نیست و ثانیا این روایت در مورد کسی است که مقیم مدینه شده لذا اصلا ربطی به موضوع ندارد تا اینکه القاء خصوصیت شده و به سایر مواقیت نیز سرایت پیدا کند، چرا که القاء خصوصیت در موضوع واحد ممکن است. ۳ مجتهد نباید در رسیدن به فتوا، آراء و انظار فقهاء دیگر را مورد نظر قرار دهد بلکه می‌بایستی مستقلا ادله را برسی نماید. ۴ در مطالعه تاریخ در ازمنه مختلف انسان به این نتیجه می‌رسد که تفاوتی بین عملکرد ابوحریره‌هایی که با جعل اکاذیب معاویه‌ها را بر روی مسند قدرت نشاندند با آقایان و افرادی که برای مصالحی جعل شجره‌نامه و یا نسبت‌های دیگر می‌کنند وجود ندارد. و همچنین در مواردی که محدثین و فقهاء بنا بر مصالحی بدون وجود سند مطلبی نقل کرده‌اند، مانند مرحوم محدث قمی که بنا بر قول آیه الله خمینی، ایشان برخی مطالب مفاتیح الجنان (مثل عید نوروز یا برخی ادعیه ماه رمضان) را با علم به نداشتن سند ذکر کرده است.