جلسه ۵ درس خارج فقه، مبحث حج

موضوع: استطاعت

سخنران:  حضرت آیت اللـه حاج سیّد محمّد محسن حسینی طهرانی – تاریخ: ۱۴۲۸ ه.ق

 

[button color=”orange” size=”small” link=”http://file.pormatlab.com/kimiyasaadat/haj005.mp3″ icon=”” target=”false”]دریافت صوت[/button]

[button color=”red” size=”small” link=”http://file.pormatlab.com/kimiyasaadat/haj005.pdf” icon=”” target=”false”]دریافت متن[/button]

چکیده:

 

 ۱- در روایات، استطاعت را بعضی به زاد و راحله و بعضی به صحّت بدن و بعضی قوت عیال و بعضی امنیت راه تفسیر کرده‌اند که لسان همه همان قدرت بر حج است مثل یک سفر عادی.

۲- روش ما در استخراج احکام از روایات، اوّل تأسیس اصل و بعد رفتن به دنبال مصطلحات فقها و مرتکزات عرفیه نیست بلکه از لحن تعبیر امام علیه‌السلام به موضوع و شرایط آن می‌رسیم.

۳- اسقاط کردن استطاعت قبل از اشهر حج حرام است چون اشهر حج زمان تعلق تکلیف به خروج است نه زمان اصل تحقق موضوع برای وجوب حج.

۴- افرادی که اسقاط استطاعت را جایز می‌دانند حج را نسبت به استطاعت واجب مشروط می‌دانند اما حق اینست که حج نسبت به استطاعت واجب مطلق است ولی اگر واجب مشروط باشد باز هم مکلف نسبت به تحصیل استطاعت تکلیف دارد.

۵- اگر به کسی بذل مال شود برای حج، وجوب بر ذمّه‌اش می‌آید.

۶- اینکه در روایاتِ استطاعت، فقط به بعضی از شعوب آن اشاره می‌شود با اینکه امام در مقام بیان هستند و مقام، اقتضاء استیعاب می‌کند، نکته دارد.

۷- اشاره به روایات استطاعت که استطاعت را تفسیر به زاد و راحله و صحّت بدن و تخلیه سرب کرده‌اند.

۸- مراد از صحّت بدن که از شروط استطاعت در روایات شمرده شده این نیست که هیچ دردی نداشته باشد بلکه حالت او حالتی باشد که بتواند حج را انجام بدهد.

۹- اگر کسی خودش نتواند حج برود مثلاً قطع نخاع باشد بر کسی واجب نیست او را کمک کند اما اگر کسی داوطلب کمک شد حج بر این مریض واجب می‌شود.