حکایتى راجع به اتّحاد و اتّفاق اصحاب أمیرالمؤمنین علیهالسّلام با هم
حضرت محترم آقاى صدر عراقى واعظ، در شب یازدهم شعبان هزار و سیصد و هفتاد و یک هجرى، در مدرسه وسطى مرحوم آخوند، در ضمن سخنان خود راجع به اتّحاد و اتّفاق، این حکایت را نقل فرمودند، و چون بنده آن را در جائى ندیده بودم و موفّق به سؤال از ذکر سند هم نشدم لذا براى عدم نسیان در اینجا نوشتم:
«در زمان أمیرالمؤمنین [علیهالسّلام] که جنگ بین آن حضرت و معاویه بالا گرفته بود اتفاقاً یکى از لشگریان حضرت که مردى عادى و عامى بود، (ظاهراً) اسیر معاویه شد یا آنکه به مناسبتى در مجلس معاویه حاضر شد.
معاویه پرسید: تو کیستى؟ گفت: من برادر أمیرالمؤمنینم.
بسیار تعجّب نموده و به حالت استهزاء گفت: تو برادر أمیرالمؤمنین [علیهالسّلام] هستى؟! در پاسخ گفت: بلى.
معاویه گفت: پس تو که داراى چنین مقامى، دو روز با ما متارکه جنگ بده! گفت: حاضرم.
معاویه گفت: صورت معاهده متارکه را بنویس! گفت: خط ندارم.
معاویه استهزاءً به عمروعاص گفت: صورت متارکه را بنویس! عمرو عاص نوشت، به آن مرد گفت: امضاء کن! گفت: خط ندارم.
گفت: پس چه مىکنى؟ گفت: جاى انگشت خود را در زیر نامه مىزنم. انگشت خود را در زیر نامه قرار داده و جاى او را گذاشت و از پیش معاویه رفت.
معاویه منتظر بود که جنگ آغاز گردد، دید خبرى نیست، یکباره متارکه صِرف شده است! پیام داد براى أمیرالمؤمنین [علیه السّلام]، حضرت فرمودند که: چون یک مرد از لشگریان ما جاى انگشت خود را در زیر ورقه معاهده قرار داد، تا دو روز جنگ متارکه است!»
منبع: کتاب مطلع انوار، ج۱، ص: ۱۲۲
…
…