صحیفه سجادیه / دعای آنحضرت در اظهار فروتنی (۵۳)

وَ كان مِن دعائِه عليه‏ السلام‏فى التَّذَلُّلِ لِلَّهِ عزَّوَجَل

«دعادر اظهارفروتنى به درگاه حضرت حق»

رَبِّ اَفْحَمَتْنى ذُنُوبى، وَانْقَطَعَتْ مَقالَتى، فَلا حُجَّةَ لى،

خداوندا، گناهانم مرا از گفتار بازداشته، و رشته سخنم از هم گسیخته، پس براى زشتیم حجّتى ندارم،

فَاَنَا الْاَسيرُ – بِبَلِيَّتِى،الْمُرْتَهَنُ بِعَمَلِى، الْمُتَردِّدُ فى خَطيئَتِى،

به این جهت اسیر بلیّت خود، و گروگان عمل خویش، و سرگردان در خطا،

الْمُتَحَيِّرُ عَنْ قَصْدِى، الْمُنْقَطَعُ بى، قَدْ اَوْقَفْتُ نَفْسى

و سرگشته از مقصد، و با تمام وجود درمانده‏ام، خود را

مَوْقِفَ الْاَذِلّآءِ الْمُذْنِبينَ، مَوْقِفَ الْاَشْقِيآءِ الْمُتَجَرّينَ

در جایگاه ذلیلان گنهکار، و موقف تیره‏بختانى که بر تو جرأت

عَلَيْكَ، الْمُسْتَخِفّينَ بِوَعْدِكَ، سُبْحانَكَ! اَىَّ جُرْاَةٍ

کرده‏اند، و وعده‏ات را سبک شمرده‏اند نگاه داشته‏ام، پاکى تو، با چه جرأت به

اجْتَرَاْتُ عَلَيْكَ! وَاَىَّ تَغْريرٍ غَرَّرْتُ بِنَفْسى! مَوْلاىَ

نافرمانیت برخاستم! و چگونه خود را به ورطه هلاکت افکندم! آقاى من،

ارْحَمْ كَبْوَتى لِحُرِّ وَجْهى وَ زَلَّةِ قَدَمى، وَ عُدْ بِحِلْمِكَ

بر من که به رو درافتاده‏ام و بر لغزش من رحمت آور، و در برابر

عَلى‏ جَهْلى، وَبِاِحْسانِكَ عَلى‏ اِسآئَتى، فَاَنَا الْمُقِرُّ بِذَنْبِى،

نادانیم با بردبارى، و در مقابل بدکرداریم با احسان رفتار کن، زیرا به گناه خود اقرار دارم،

الْمُعْتَرِفُ بِخَطيئَتى، وَهذِهِ يَدى وَ ناصِيَتى، اَسْتَكينُ

و به خطایم اعتراف مى‏کنم، این دست و سر من است که براى قصاص از نفس خود آن را

بِالْقَوَدِ مِنْ نَفْسى، اِرْحَمْ شَيْبَتى، وَنَفادَ اَيّامى، وَاقْتِرابَ

به زارى تسلیم کرده‏ام، به پیرى و سپرى شدن عمر، و نزدیک

اَجَلى، وَ ضَعْفى وَمَسْكَنَتى وَ قِلَّةَ حيلَتى. مَوْلاىَ وَ ارْحَمْنى

شدن مرگ، و ضعف و ناتوانى و بینوایى و بیچارگیم رحمت آور. مولاى من، آنگاه که

اِذَا انْقَطَعَ مِنَ الدُّنْيا اَثَرى، وَ امَّحى‏ مِنَ الْمَخْلُوقينَ

از من در این دنیا نشان و اثر قطع گردد، و از میان آفریدگان

ذِكْرى، وَ كُنْتُ مِنَ الْمَنْسِيّينَ كَمَنْ قَدْ نُسِىَ. مَولاىَ

یادم محو شود، و همچون فراموش شدگان فراموش گردم بر من رحم کن. مولاى من

وَ ارْحَمْنى عِنْدَ تَغَيُّرِ صُورتى وَ حالى اِذا بَلِىَ جِسْمى،

و وقتى که صورت و حالم دگرگون شود آنگاه که بدنم بپوسد،

وَتَفَرَّقَتْ اَعْضآئى، وَتَقَطَّعَتْ اَوْصالى، ياغَفْلَتى عَمّا يُرادُ

و اعضایم از هم‏بپاشند، و پیوندهایم بگسلد بر من ترحم فرما، دریغا بر بى‏خبرى من از آنچه مرا در

بى! مَوْلاىَ وَ ارْحَمْنى فى حَشْرى وَ نَشْرى، وَ اجْعَلْ فى

پیش است! مولاى من، به وقت بیرون آمدنم از گور و برانگیخته شدنم به من – رحم کن، و در آن

ذلِكَ الْيَوْمِ مَعَ اَوْلِيآئِكَ مَوْقِفى، وَفى اَحِبّآئِكَ مَصْدَرى،

روز جایگاهم را با اولیائت، و حرکتم را با عاشقانت،

وَفى جِوارِكَ مَسْكَنى، يا رَبَّ الْعالَمينَ.

و مأوایم را در جوارت قرار بده، اى پروردگار جهانیان.