جلسه ۵۰ درس خارج فقه، مبحث حج
موضوع: استطاعت
سخنران: حضرت آیت اللـه حاج سیّد محمّد محسن حسینی طهرانی – تاریخ: ۲۹ محرم الحرام ۱۴۳۰ ه.ق
[button color=”orange” size=”small” link=”http://file.pormatlab.com/kimiyasaadat/haj050.mp3″ icon=”” target=”false”]دریافت صوت[/button]
[button color=”red” size=”small” link=”http://file.pormatlab.com/kimiyasaadat/haj050.pdf” icon=”” target=”false”]دریافت متن[/button]
چکیده:
۱- مرحوم نائینی نقطه افتراق قضایای خارجیه و حقیقیه را، در وجود علمی در خارجیه و در حقیقیه و در وجود خارجی شرط متأخر را در تحقق حکم در قضیه خارجیه ممتنع می‌دانند بناء علی هذا اگر چنانچه انشاء حکم در قضیه حقیقیه مترتب بر موضوعی باشد که شرط تحقق آن یکی از مقدمات باشد آن منتفی باشد این حکم متعلق نخواهد داشت در حالی که این شرط متأخر ایشان اصل و نسبی ندارد.
۲- اشکال دیگر اینکه ایشان می‌فرمایند در قضیه شخصیه با لحاظ همان ملاکات به صورت علمی، قابل سرایت به دیگران که دارای همان ملاکات باشند نیست، در حالی که اگر همان ملاکات به صورت علمی هست چگونه قابل سرایت نیست؟ چرا که ملاک فرد نیست بلکه خصوصیات است.
۳- مولا می‌تواند موضوع را به دو نحو تصور کند، یک وقت شرایطی که موجب تحصل موضوع می‌شوند بالفعل باشند که در این صورت اصل موضوع، مفهوم و ماهیت خودش را پیدا می‌کند و حکم روی آن می‌رود و گاهی موضوع را با لحاظ شرط متأخر می‌آورد و به عبارت دیگر”إن الموضوع مع الشرایط الموضوع، موضوعٌ آخر”.