كيفيّت ولادت أميرالمومنين در كعبه‏

امّا در كيفيّت ولادتش وارد است كه چون دردِ زائيدن، مادرش فاطمه را گرفت، فاطمه به ‏خانه خدا پناه آورده، با ابتهال پرده‏ هاى خانه را گرفت، و تقاضاى سهولت زائيدن نمود، و نظرى به آسمان افكند و گفت:

اى پروردگار من، من به‏ تو ايمان آورده ‏ام! و به‏ هر پيغمبرى را كه فرستاده‏ اى! و به هر كتابى كه نازل فرموده‌‏اى! و تصديق نموده‌‏ام به‏ فرمايشات ابراهيم خليل كه اين خانه را بنا كرده است!

بارالها به‌‏حقّ اين خانه، و به‌‏حق بنا كننده اين خانه، و به‏‌حق اين فرزندى كه در شكم دارم و مونس من است، و با من سخن مى‏‌‌گويد، و يقين دارم كه از آيات عظمت و جلال تواست، اينكه آسان كنى بر من ولادت مرا.

عباس بن عبد المطلّب و يزيد بن قعنب كه شاهد قضيّه بودند مى‏‌‌گويند: ديديم كه ديوار خانه (در موضح مستجار) شكافته شد و فاطمه از آن داخل بيت شد، و از ديده نهان گرديده و شكاف خانه به‏ هم آمد، و هر چه ما خواستيم در خانه را بگشائيم و از حال فاطمه اطلّاع حاصل كنيم ميّسر نشد، دانستيم كه اين يكى از آيات و اسرار خداست.

اين قضيّه در مكّه انتشار پيدا كرد، و زنها با يكديگر از اين خبر گفتگو مى‏‌‌كردند تا پس از سه روز همان نقطه از ديوار شكافته شد و فاطمه بنت اسد فرزند خود على را بر روى دست گرفته بخود مى‏‌‌باليد و فخر مى‏‌‌نمود، و مى‏‌‌گفت: كيست مانند من كه چنين پسرى در داخل كعبه بزايد.[۱]

و امّا آنچه ابن صباغ مالكى از كتاب مناقب لابى العالى الفقيه المالكى نقل مى‏‌‌كند، آن‏است‏كه: از حضرت على بن الحسين نقل است روزى در خدمت پدرم حسين بن على نشسته بوديم، و جماعتى از زنان در آنجا مجتمع بودند يكى از آنها به‏سوى ما روى آورد، من به او گفتم خدا تو را رحمت كند! كِه هستى؟ گفت من زبدة دختر عجلان از بنى ساعده هستم.

گفتم: آيا مطلبى دارى؟ و مى‏‌‌خواهى ما را از آن اطلّاع دهى؟

گفت: آرى سوگند به‏خدا، ام عمارة دختر عبادة بن فضلة بن مالك بن عجلان ساعدى مرا خبر داد كه روزى در ميان زنان عرب بوديم كه ابوطالب با حال اندوه و حزن به‏سوى ما آمد، من به‏او؟ گفتم: چرا اين‏طور پريشانى؟

گفت: چون فاطمه بنت اسد در شدّت درد زاييدن گرفتار است.

پس ابوطالب دست فاطمه را گرفته و به‏كعبه آورد و او را در داخل كعبه جاى داد و گفت همين جا به‏نام خدا بنشين! ناگهان يكمرتبه او را درد سختى گرفت و

طفل نظيف و پاكى را كه پاكيزه‏تر از او نديده بوديم متولد شد او را ابوطالب على نام گذارده و درباره او شعرى سرود:

من او را على ناميدم براى آنكه عزّت بلندى مقام و عزّت فخر بطور مداوم و جاودان براى او باشد.

و در اين‏حال پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله آمدند و از كعبه على و مادرش فاطمه را به‏خانه مادرش بردند.

حضرت سجّاد مى‏‌‌فرمايد: سوگند به‏خدا كه من هيچگاه چيز خوبى را نشنيده بودم مگر آنكه اين خبر از بهترين و خوبترين آنها بود.[۲]

شيخ سليمان قندوزى از كتاب «مودّة القربى» از عباس بن عبد المطلب روايت كرده است كه، فاطمه بنت اسد ميل داشت اسم اين فرزند را اسد به‏نام پدر خودش بگذارد، و حضرت ابوطالب بدين اسم راضى نبود و به‏فاطمه گفت: بيا با هم در شب تاريكى از كوه ابوقيس بالا رويم و خداوند آفريننده جهان را بخوانيم، شايد خودش ما را از اسم اين فرزند آگاهى دهد.

چون شب فرا رسيد هر دو از منزل خارج شده و از كوه ابوقيس بالا رفتند و هر دو خدا را خواندند و ابوطالب اين ابيات را انشاء كرد:

اى پروردگار من! اى صاحب اين شب تار! واى صاحب صبح روشن! از امر خود كه در قضاى تو گذشته است ما را واقف گردان كه نام اين پسر را چه بگذاريم؟

در اين حال صداى خِش خِشى بالاى سر آنها در آسمان پيدا شد، ابوطالب سر خود را بلند كرد، ديد لوحى سبز فام است مثل زبرجد، و در او چهار سطر نوشته، با دو دست او را گرفته و او را محكم به‏سينه خود چسبانيد در روى آن نوشته بود.

من شما دو نفر را اختصاص دادم به‏يك فرزند پاكيزه و طاهر و اختيار شده و پسنديده و اسم او را از مقام رفيع و با عظمت على گذاردم، كه مشتق از اسم خودم على است، ابوطالب‏بسيار مسرور شد و سجده نمود و ده شتر عقيقه كرد، و اين لوح را در خانه كعبه آويزان نمود، و بنى هاشم به‏آن فخر؟ مى‏‌‌نمودند تا در زمان هشام بن عبد الملك كه حجاج با ابن زبير نبرد كرد غائب شد.[۳]

پاورقی‌ها:

[۱] « غاية المرام» ص ۱۳ از كتاب« امالى» شيخ طوسى

[۲] «: فصول المهمه» ص ۱۲ و« غاية المرام» ص ۱۳ از طريق عامه از كتاب« مناقب» ابن مغازلى شافعى نقل كرده است.

[۳] « ينابيع المودّة» ص ۲۵۵

منبع: کتاب امام شناسی ج ۱ صفحه ۵۵