ادعیه و اذکار
صحیفه سجادیه / دعای آنحضرت در روز عرفه (۴۷)
وَ كانَ مِنْ دعائِهِ عليه السلام فى يوم عَرَفَة
وَ كانَ مِنْ دعائِهِ عليه السلام فى يوم عَرَفَة
«دعاى آن حضرت در روز عرفه»
اَلْحَمْدُ للَّهِ رَبِالْعالَمينَ، اَللَّهُمَّ لَكَالْحَمْدُ بَديعَ السَّمواتِ
سپاس خداى را که پروردگار جهانیان است، بار خدایا تو را سپاس اى پدید آورنده آسمانها
وَ الْاَرْضِ، ذَاالْجَلالِ وَ الْاِكْرامِ، رَبَّ الْاَرْبابِ، وَ اِلهَ كُلِّ
و زمین، اى صاحب جلال و بزرگوارى، اى ربّ ارباب، و معبود
مَاْلُوهٍ، وَ خالِقَ كُلِّ – مَخْلُوقٍ، وَ وارِثَ كُلِّ شَىْءٍ، لَيْسَ
هر معبود و آفریننده هر آفریده، و وارث هر چیز، اى که چیزى
كَمِثْلِهِ شَىْءٌ، وَلا يَعْزُبُ عَنْهُ عِلْمُ شَىْءٍ، وَ هُوَ بِكُلِّ – شَىْءٍ
شبیه تو نیست، و علم چیزى از تو پنهان نمىباشد، بلکه بر هر چیز
مُحيطٌ، وَ هُوَ عَلى كُلِّ شَىْءٍ رَقيبٌ، اَنْتَ اللَّهُ لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ،
احاطهدارى، و نسبتبه هر چیز نگهبانى، تویى خدایى که جز تو خدایى نیست،
الْاَحَدُ الْمُتَوَحِّدُ، الْفَرْدُ الْمُتَفَرِّدُ، وَ اَنْتَ اللَّهُ لا اِلهَ اِلاَّ اَنْتَ،
که یکتاى بىهمتایى، و فرد بىمانندى، تویى خدایى که جز تو خدایى نیست،
الْكَريمُ الْمُتَكَرِّمُ، – الْعَظيمُ الْمُتَعَظِّمُ، – الْكَبيرُ الْمُتَكَبِّرُ، وَ اَنْتَ
که بزرگوار و بخشنده، و بزرگ در نهایت بزرگى، و کبیر و متکبرى، و تویى
اللَّهُ لا اِلهَ اِلاَّ اَنْتَ، الْعَلِىُّ الْمُتَعالِ، الشَّديدُ الْمِحالِ، وَ اَنْتَ
خدایى که جز تو خدایى نیست، بلند مرتبه و بلند پایه، و شدید الانتقامى، و تویى
اللَّهُ لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ، الرَّحْمنُ الرَّحيمُ، الْعَليمُ الْحَكيمُ، وَ
خدایى که جز تو خدایى نیست، که بخشنده و مهربان و دانا و حکیمى، و
اَنْتَ اللَّهُ لا اِلهَ اِلاَّ اَنْتَ، السَّميعُ الْبَصيرُ، الْقَديمُ الْخَبيرُ، وَ
تویى خدایى که جز تو خدایى نیست، که شنوا و بینا و قدیم و خبیرى، و
اَنْتَ اللَّهُ لا اِلهَ الاَّ اَنْتَ، الْكَريمُ الْاَكْرَمُ، الدّآئِمُ الْاَدْوَمُ
تویى خدایى کهجز تو خدایى نیست، که کریمى و از همه کریمترى، و همیشگى و جاویدى،
، وَ اَنْتَ اللَّهُ لا اِلهَ اِلاَّ اَنْتَ، الْاَوَّلُ قَبْلَ كُلِّ اَحَدٍ، وَ الْاخِرُ
و تویى خدایى که جز تو خدایى نیست، که پیش از هر کس و هر چیزى، و بعد
بَعْدَ كُلِّ – عَدَدٍ، وَ اَنْتَ اللَّهُ لا اِلهَ اِلاَّ اَنْتَ، الدّانى فى عُلُوِّهِ،
از هر شمار و هر چیزى، و تویى خدایى که جز تو خدایى نیست، که در نهایت بلندى خود نزدیک،
وَالْعالى فى دُنُّوِه، وَ اَنْتَاللَّهُ لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ، ذُوالْبَهآءِ وَالْمَجْدِ،
و در نزدیکى خود بلندى، و تویى خدایى که جز تو خدایى نیست، که صاحب بها و مجد،
وَالْكَبْرِيآءِ وَالْحَمْدِ، وَاَنْتَ اللَّهُ لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ، الَّذى اَنْشَاْتَ
و کبریا و ستایشى، و تویى خدایى که جز تو خدایى نیست، خدایى که همه چیز را
الْاَشْيآءَ مِنْ غَيْرِ سِنْخٍ، وَ صَوَّرْتَ ما صَوَّرْتَ مِنْ غَيْرِ
بدون اصل پدید آوردى، و صورت هر چیز را بدون
مِثالٍ، وَ ابْتَدَعْتَ الْمُبْتَدَعاتِ بِلاَ احْتِذآءٍ، اَنْتَ الَّذى
نمونه صورت دادى، و آفریدهها را منهاى اقتباس ساختى، تویى که هر چیز را
قَدَّرْتَ كُلَّ شَىْءٍ تَقْديراً، وَ يَسَّرْتَ كُلَّ شَىْءٍ تَيْسيراً، وَ
دقیقاً اندازهگیرى کردى، و هر چیز را براى انجام تکلیفش روبراه نمودى، و
دَبَّرْتَ ما دُونَكَ تَدْبيراً، اَنْتَ الَّذى لَمْ يُعِنْكَ عَلى خَلْقِكَ
ماسواى خود را سر و سامان دادى، تویى که در ایجاد موجودات
شَريكٌ، وَلَمْ يُوازِرْكَ فىاَمْرِكَ وَزيرٌ، وَلَمْ يَكُنْ لَكَ مُشاهِدٌ
شریکى به کمکت برنخاست، و در فرمانروائیت وزیرى تو را یارى نداد، و برایت شاهد (بر آفرینش)
وَ لا نَظيرٌ، اَنْتَ الَّذى اَرَدْتَ فَكانَ حَتْماً ما اَرَدْتَ، وَ
و نظیرى نبود، تویى که اراده فرمودى پس ارادهات حتمى شد، و
قَضَيْتَ فَكانَ عَدْلاً ما قَضَيْتَ، وَ حَكَمْتَ فَكانَ نِصْفاً ما
قضاوت کردى و قضاوتت بر اساس عدل بود، و حکم فرمودى پس حکمت
حَكَمْتَ، اَنْتَالَّذى لايَحْويكَ مَكانٌ، وَلَمْ يَقُمْ لِسُلْطانِكَ
بر مبناى انصاف بود، تویى که مکانى تو را فرا نمىگیرد، و سلطهاى در برابر سلطهات
سُلْطانٌ، وَ لَمْ يُعْيِكَ بُرْهانٌ وَ لا بَيانٌ، اَنْتَ الَّذى اَحْصَيْتَ
بر پا نخاسته، و برهان و بیانى حضرتت را عاجز ننموده، تویى که هر چیز را
كُلَّ شَىْءٍ عَدَداً، وَجَعَلْتَ لِكُلِّ – شَىْءٍ اَمَداً، وَ قَدَّرْتَ كُلَّ
به شمار آوردى، و براى هر چیز مدتى قرار دادى، و هر چیز را
شَىْءٍ تَقْديراً، اَنْتَ الَّذى قَصُرَتِ الْاَوْهامُ عَنْ ذاتِيَّتِكَ،
اندازه گرفتى، تویى که پرندههاى اوهام به کنه ذاتت نرسیدند،
وَ عَجَزَتِ الْاَفْهامُ عَنْ كَيْفِيَّتِكَ، وَلَمْ تُدْرِكِالْاَبْصارُ مَوْضِعَ
و فهمها از درک کیفیتت ناتوان شدند، و چشمها موضعت را
اَيْنِيَّتِكَ، اَنْتَ الَّذى لا تُحَدُّ فَتَكُونَ مَحْدُوداً، وَ لَمْ تُمَثَّلْ
درنیافتند، تویى که برایت حدّى نیست تا محدود گردى، و حضرتت را مانندى
فَتَكُونَ مَوْجُوداً، وَ لَمْ تَلِدْ فَتَكُونَ مَوْلُوداً، اَنْتَ الَّذى لا
نیست تا به مثل و مانند ادراک شوى، و فرزندى نیاوردى تا خود نیز زائیده شده باشى، تویى که برایت
ضِدَّ مَعَكَ فَيُعانِدَكَ، وَ لا عِدْلَ لَكَ فَيُكاثِرَكَ، وَ لا نِدَّ لَكَ
همتایى نیست تا با تو به معارضه برخیزد، و همانندى ندارى تا با تو پهلو زند، و نظیرى برایت نیست
فَيُعارِضَكَ، اَنْتَ الَّذِى ابْتَدَأَ وَ اخْتَرَعَ! وَ اسْتَحْدَثَ
تا با تو عرض وجود کند، تویى که آغاز کردى و اختراع نمودى، و پدید آوردى
وَ ابْتَدَعَ، وَ اَحْسَنَ صُنْعَ ما صَنَعَ، سُبْحانَكَ! ما اَجَلَّ
و بدون نمونه آفریدى، و هر چه را ساختى نیکو ساختى، پاک و منزهى، چه بزرگ است
شَاْنَكَ! وَ اَسْنى فِى الْاَماكِنِ مَكانَكَ،! وَ اَصْدَعَ بِالْحَقِّ
شأنت! و چه بلند است در میان جایگاهها جایگاهت! و چه آشکار کننده حق است
فُرْقانَكَ! سُبْحانَكَ مِنْ لَطيفٍ ما اَلْطَفَكَ! وَ رَؤُوفٍ ما
فرقانت! پاکى تو اى صاحب لطفى که چه بسیار است لطفت! و رئوفى که چه فزون است
اَرْأفَكَ! وَ حَكيمٍ ما اَعْرَفَكَ! سُبْحانَكَ مِنْ مَليكٍ ما
رأفتت! و حکیمى که چه بسیار است شناسائیت! پاکى تو اى پادشاهى که چه شکوهمند است
اَمْنَعَكَ! وَجَوادٍ ما اَوْسَعَكَ! ، وَ رَفيعٍ ما اَرْفَعَكَ! ذُو الْبَهآءِ
پادشاهیت! و بخشندهاى که چه پهناور است سفره کرمت! و والایى که چه والاست قدر و مرتبهات،
وَالْمَجْدِ، وَالْكِبْرِيآءِ وَالْحَمْدِ. سُبْحانَكَ! بَسَطْتَ بِالْخَيْراتِ
تو صاحب بهاء و مجد و کبریایى و حمدى. پاکى تو، دست قدرتت را به خوبیها
يَدَكَ، وَ عُرِفَتِ الْهِدايَةُ مِنْ عِنْدِكَ، فَمَنِ الْتَمَسَكَ لِدينٍ
گشودهاى، و هدایت از جانب تو شناخته شده، پس هر کس تو را براى دین
اَوْ دُنْيا وَجَدَكَ. سُبْحانَكَ! خَضَعَ لَكَ مَنْ جَرى فى
یا دنیا بخواهد تو را مىیابد. پاک و منزهى، هر که در عرصه علم تو قرار گرفته در پیشگاهت خاضع،
عِلْمِكَ، وَخَشَعَ لِعَظَمَتِكَ مادُونَ عَرْشِكَ، وَ انْقادَ لِلتَّسْليمِ
و هرچه در زیر عرش توست در مقابل بزرگیت خاشع، و همه مخلوقاتت در پیشگاه تو ریسمان تسلیم
لَكَ كُلُّ خَلْقِكَ. سُبْحانَكَ! لاتُحَسُّ وَ لا تُجَسُّ وَ لا تُمَسُّ،
به گردن انداخته است. پاکى تو که با حواس برون و درون درک نشوى، و قابل لمس نمىباشى،
وَ لا تُكادُ وَ لا تُماطُ وَلا تُنازَعُ وَلا تُجارى وَلا تُمارى
و احدى را قدرت حیلهگرى و کنارزدن، و کشمکش و دعوا و غلبه و جدال و
و َلا تُخادَعُ وَ لا تُماكَرُ. سُبْحانَكَ! سَبيلُكَ جَدَدٌ، وَاَمْرُكَ رَشَدٌ،
فریب و مکر با تو نیست. پاکى تو که راهت هموار، و برنامهات صواب،
وَ اَنْتَ حَىٌّ صَمَدٌ. سُبْحانَكَ! قَوْلُكَ حُكْمٌ، وَ قَضآؤُكَ
و تو زنده و مرجع حاجتهایى. پاکى تو، گفتارت حکمت، و فرمانت
حَتْمٌ، وَ اِرادَتُكَ عَزْمٌ. سُبْحانَكَ! لا رادَّ لِمَشِيَّتِكَ
حتمى، و ارادهات جزمى است. پاکى تو، خواستهات را رد کنندهاى نیست،
، وَ لا مُبَدِّلَ لِكَلِماتِكَ. سُبْحانَكَ! باهِرَ الْاياتِ، فاطِرَ
و کلماتت را تغییر دهندهاى نمىباشد. پاکى تو، اى دارنده آیات روشن، اى پدید آورنده
السَّمواتِ، بارِئَ النَّسَماتِ، لَكَ الْحَمْدُ حَمْداً يَدُومُ
آسمانها، اى آفریننده جانها، سپاس تو را سپاسى که به
بِدَوامِكَ، وَ لَكَ الْحَمْدُ حَمْداً خالِداً بِنِعْمَتِكَ، وَ لَكَ
دوامت دائم ماند، و تو را سپاس سپاسى که به نعمتت همیشه بپاید، و تو
الْحَمْدُ حَمْداً يُوازى صُنْعَكَ، وَ لَكَ الْحَمْدُ حَمْداً يَزيدُ
را سپاس سپاسى که با احسانت برابرى کند، و تو را سپاس سپاسى که بر
عَلى رِضاكَ، وَ لَكَ الْحَمْدُ حَمْداً مَعَ حَمْدِ كُلِّ حامِدٍ، وَ
خشنودیت بیفزاید، و سپاس تو را سپاسى که با سپاس هر سپاسگزارى توأم باشد، و
شُكْراً يَقْصُرُ عَنْهُ شُكْرُ كُلِّ – شاكِرٍ، حَمْداً لايَنْبَغى اِلاَّ
شکرى که شکر هر شاکرى از آنکوتاه آید، سپاسى که سزاوار غیر تو نباشد،
لَكَ، وَلايُتَقَرَّبُ بِهِ اِلاَّ اِلَيْكَ، حَمْداً يُسْتَدامُ بِهِ الْاَوَّلُ،
و وسیله تقرب به غیر حضرتت نشود، سپاسى که موجب دوام سپاس اول،
وَ يُسْتَدْعى بِهِ دَوامُ الْاخِرِ، حَمْداً يَتَضاعَفُ عَلى كُرُورِ
و به دنبال داشتن دوام سپاس پایانى شود، سپاسى که بر گردش زمانها چند
الْاَزْمِنَةِ، وَ يَتَزايَدُ اَضْعافاً مُتَرادِفَةً، حَمْداً يَعْجِزُ عَنْ
برابر گردد، و به افزایشهاى پى در پى فزونى یابد، سپاسى که فرشتگان
اِحْصآئِهِ الْحَفَظَةُ، وَ يَزيدُ عَلى ما اَحْصَتْهُ فى كِتابِكَ
حافظ اعمال از شمردنش عاجز شوند، حمدى که از شماره اعمال بندگان که ملائکه در کتاب
الْكَتَبَةُ، حَمْداً يُوازِنُ عَرْشَكَ الْمَجيدَ، وَ يُعادِلُ كُرْسِيَّكَ
تو مىنویسند افزون باشد، سپاسى که با عرش برینت هموزن باشد، و با کرسى بلندت
الرَّفيعَ، حَمْداً يَكْمُلُ لَدَيْكَ ثَوابُهُ، وَ يَسْتَغْرِقُ كُلَّ جَزآءٍ
معادل نشان دهد، سپاسى که پاداشش از جانب تو کامل گردد، و مزدش همه مزدها را
جَزآؤُهُ، حَمْداً ظاهِرُهُ وَفْقٌ لِباطِنِهِ، وَ باطِنُهُ وَفْقٌ لِصِدْقِ
فرا گیرد، سپاسى که ظاهرش با باطنش، و درونش با صدق نیّت وفق دهد،
النِّيَّةِ، حَمْداًلَمْ يَحْمَدْكَ خَلْقٌ مِثْلَهُ، وَلايَعْرِفُ اَحَدٌ سِواكَ
سپاسى که هیچ آفریده به مثل آن تو را سپاس ننموده باشد، و جز تو هیچ کس
فَضْلَهُ، حَمْداً يُعانُ مَنِ اجْتَهَدَ فى تَعْديدِهِ، وَ يُؤَيَّدُ مَنْ
فضل آن را نشناسد، سپاسى که هر کس در فراوان آوردنش زحمت کشد یارى گردد، و هر که در کامل
اَغْرَقَ نَزْعاً فى تَوْفِيَتِهِ، حَمْداً يَجْمَعُ ما خَلَقْتَ مِنَ الْحَمْدِ،
آوردنش نهایت کوشش را به کار برد تأیید شود، سپاسى که هر چه سپاس آفریدهاى را دارا باشد،
وَ يَنْتَظِمُ ما اَنْتَ خالِقُهُ مِنْ بَعْدُ، حَمْداً لا حَمْدَ اَقْرَبُ
و هر چه را پس از این به وجود آورى در برگیرد، سپاسى که هیچ سپاس از آن
اِلى قَوْلِكَ مِنْهُ، وَ لا اَحْمَدَ مِمَّنْ يَحْمَدُكَ بِهِ، حَمْداً يُوجِبُ
به کلام تو نزدیکتر، و هیچ کس از آن کس که بر این گونه سپاس گوید سپاس گزارتر نباشد، سپاسى که
بِكَرَمِكَ الْمَزيدَ بِوُفُورِهِ، وَ تَصِلُهُ بِمَزيدٍ بَعْدَ مَزيدٍ طَوْلاً
به کرمت باعث افزونى نعمت و وفور آن گردد، و از باب احسان پس از هر فزونى آن را
مِنْكَ، حَمْداً يَجِبُ لِكَرَمِ وَجْهِكَ، وَ يُقابِلُ عِزَّ جَلالِكَ.
به فزونى دیگر برسانى، سپاسى که با بزرگوارى ذات تو واجب آمده، و با جلال و عظمت تو برابر باشد.
رَبِّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ الِ مُحَمَّدٍ، الْمُنْتَجَبِ الْمُصْطَفَى
بار خدایا بر محمد و آل محمد که انتخاب شده و برگزیده
الْمُكَرَّمِ الْمُقَرَّبِ، اَفْضَلَ صَلَواتِكَ، وَ بارِكْ عَلَيْهِ اَتَمَّ
و گرامى و مقرب درگاه توست بهترین درودهاى خود را بفرست، و او را به کاملترین
بَرَكاتِكَ، وَ تَرَحَّمْ عَلَيْهِ اَمْتَعَ رَحَماتِكَ. رَبِّ صَلِّ عَلى
برکاتت برکت عنایت کن، و پر بهرهترین رحمتت را نصیب او فرما. خداوندا بر محمد و آلش
مُحَمَّدِ وَالِهِ، صَلوةً زاكِيَةً لاتَكُونُ صَلوةٌ اَزْكى مِنْها، وَصَلِّ
درود فرست، درودى بالنده که هیچ درودى از آن بالندهتر نباشد، و بر او درودى
عَلَيْهِ صَلوةً نامِيَةً لا تَكُونُ صَلوةٌ اَنْمى مِنْها، وَ صَلِّ
فزاینده فرست که درورى از آن فزایندهتر نباشد، و بر او دوردى
عَلَيْهِ صَلوةً راضِيَةً لا تَكُونُ صَلوةٌ فَوْقَها، رَبِّ صَلِّ عَلى
پسندیده فرست که دورى برتر از آن نباشد، پروردگارا بر
مُحَمَّدٍ وَالِهِ، صَلوةً تُرْضيهِ وَتَزيدُ عَلى رِضاهُ، وَصَلِّ عَلَيْهِ
محمد و آلش درود فرست، درودى که وى را خشنود سازد و بیش از رضایش باشد، و بر
صَلوةً تُرْضيكَ وَتَزيدُ عَلى رِضاكَ لَهُ، وَ صَلِّ – عَلَيْهِ صَلوةً
او درودى فرست که تو را خشنود سازد و بیش از رضایت از او باشد، و بر او درودى فرست
لاتَرْضى لَهُ اِلاَّ بِها، وَ لا تَرى غَيْرَهُ لَها اَهْلاً. رَبِّ صَلِّ عَلى
که براى او جز به آن خشنود نشوى، و غیر او کسى را شایسته آن ندانى. پروردگارا بر محمد وآلش
مُحَمَّدٍ وَ الِهِ، صَلوةً تُجاوِزُ رِضْوانَكَ، وَ يَتَّصِلُ اتِّصالُها
درود فرست، درودى که از رضاى تو فراتر رود، و دوامش به دوام تو متصل
بِبَقآئِكَ، وَلايَنْفَدُ كَما لاتَنْفَدُ كَلِماتُكَ. رَبِّ صَلِّ عَلى
گردد، و پایان نپذیرد چنانکه کلمات تو پایان نگیرد. پروردگارا بر محمد و آلش
مُحَمَّدٍ وَ الِهِ، صَلوةً تَنْتَظِمُ صَلَواتِ مَلائِكَتِكَ وَ اَنْبِيآئِكَ
درود فرست، درودى برابر همه درودهاى فرشتگان و پیمبران
وَ رُسُلِكَ وَ اَهْلِ طاعَتِكَ، وَ تَشْتَمِلُ عَلى صَلَواتِ عِبادِكَ
و فرستادگان تو و آنان که اهل طاعت تو باشند، و شامل بر درود بندگانت
مِنْ جِنِّكَ وَ اِنْسِكَ وَ اَهْلِ اِجابَتِكَ، وَ تَجْتَمِعُ عَلى صَلوةِ
از جنّ و انس و پذیرندگان دعوتت گردد، و درود هر که را
كُلِّ مَنْ ذَرَاْتَ وَ بَرَاْتَ مِنْ اَصْنافِ خَلْقِكَ. رَبِّ صَلِّ عَلَيْهِ
از انواع مخلوقات خود که آفریدهاى و پدید آوردهاى در برگیرد. خداوندا بر او و آلش
وَ الِهِ، صَلوةً تُحيطُ بِكُلِّ صَلوةٍ سالِفَةٍ وَ مُسْتَاْنَفَةٍ، وَ صَلِّ
درود فرست، درودى که بر هر درود گذشته و تازهاى محیط باشد، و
عَلَيْهِ وَ عَلى الِهِ، صَلوةً مَرْضِيَّةً لَكَ وَ لِمَنْ دُونَكَ، وَ تُنْشِئُ مَعَ
بر او و آلش درود فرست, درودی که نزد تو و غیر تو پسندیده باشد، و در کنار آن
ذلِكَ صَلَواتٍ تُضاعِفُ مَعَها تِلْكَ الصَّلَواتِ عِنْدَها،
درودهایى بیافرینى که آن درودهاى گذشته را چند برابر کنى،
وَ تَزيدُها عَلى كُرُورِ الْاَيّامِ زِيادَةً فى تَضاعيفَ لا يَعُدُّها
و با دور روزگار چندان بر آن اضافه کنى که غیر تو از شمارش آن ناتوان
غَيْرُكَ. رَبِّ صَلِّ عَلى اَطآئِبِ اَهْلِ بَيْتِهِ الَّذينَ اخْتَرْتَهُمْ
باشد. خداوندا درود فرست بر پاکیزهتران از اهل بیت او که ایشان را براى اجراى فرمان خود انتخاب
لِأمْرِكَ، وَ جَعَلْتَهُمْ خَزَنَةَ عِلْمِكَ، وَ حَفَظَةَ دينِكَ، وَ
کردهاى، و آنان را گنجینهداران علم و حافظان دین و
خُلَفآءَكَ فىاَرْضِكَ، وَ حُجَجَكَ عَلى عِبادِكَ، وَ طَهَّرْتَهُمْ
خلفاى خود در زمین، و حجتهاى خویش بر بندگانت قرار دادهاى، و به اراده خود ایشان را
مِنَ الرِّجْسِ وَالدَّنَسِ تَطْهيراً بِاِرادَتِكَ، وَجَعَلْتَهُمُ الْوَسيلَةَ
از پلیدى به تمام معنى پاک کردهاى، و آنان را وسیلهاى به سوى – خود،
اِلَيْكَ، وَالْمَسْلَكَ اِلى جَنَّتِكَ. رَبِّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ الِهِ،
و راه بهشت خود نمودهاى. خداوندا بر محمد و آلش درود فرست،
صَلوةً تُجْزِلُ لَهُمْ بِها مِنْ نِحَلِكَ وَ كَرامَتِكَ، وَ تُكْمِلُ لَهُمُ
درودى که به سبب آن بخشش و بزرگواریت را در حق ایشان بزرگ گردانى، و هر گونه
الْاَشْيآءَ مِنْ عَطاياكَ وَ نَوافِلِكَ، وَ تُوَفِّرُ عَلَيْهِمُ الْحَظَّ مِنْ
عطا و احسانت را درباره ایشان کامل کنى، و بهره آنان را از
عَوآئِدِكَ وَ فَوآئِدِكَ. رَبِّ صَلِّ عَلَيْهِ وَ عَلَيْهِمْ صَلوةً لا اَمَدَ
تمام عوائد و فوائد خود سرشار نمایى. الها بر او و بر ایشان درودى فرست که
فى اَوَّلِها، وَ لا غايَةَ لِأمَدِها، وَ لا نِهايَةَ لِاخِرِها. رَبِّ صَلِّ
آغازش را مرزى، و مدّتش را پایانى، و آخرش را نهایتى نباشد. خداوندا برایشان
عَلَيْهِمْ زِنَةَ عَرْشِكَ وَ مادُونَهُ، وَ مِلْاَسَمواتِكَ وَ ما فَوْقَهُنَّ،
درودى فرست همپایه عرش و آنچه زیر عرش است، و به گنجایش آسمانها و آنچه فوق آنهاست،
وَعَدَدَ اَرَضيكَ وَ ما تَحْتَهُنَّ وَ ما بَيْنَهُنَّ، صَلوةً تُقَرِّبُهُمْ
و به شمار زمینهایت و آنچه زیر آنها و میانشان قرار دارد، درودى که آنان را بدان سبب
مِنْكَ زُلْفى، وَتَكُونُ لَكَ وَ لَهُمْ رِضًى، وَ مُتَّصِلَةٌ بِنَظآئِرِهِنَّ
به کمال قرب خود رسانى، و براى تو و ایشان رضا و خشنودى باشد، و براى همیشه
اَبَداً. اَللَّهُمَّ اِنَّكَ اَيَّدْتَ دينَكَ فى كُلِّ اَوانٍ بِاِمامٍ اَقَمْتَهُ عَلَماً
به نظائر آن متصل گردد. خداوندا تو در هر زمان دینت را به سبب رهبرى بر حق تأیید کردى و او را نشانهاى
لِعِبادِكَ، وَ مَناراً فى بِلادِكَ، بَعْدَ اَنْ وَصَلْتَ حَبْلَهُ بِحَبْلِكَ،
براى بندگانت، و مشعلى فروزان در شهرهایت بپا داشتى، پس از آنکه ریسمان او را به ریسمان خود وصل کردى،
وَ جَعَلْتَهُ الذَّريعَةَ اِلى رِضْوانِكَ، وَ افْتَرَضْتَ طاعَتَهُ، وَ
و او را سبب دستیابى به رضاى خود ساختى، و طاعتش را بر همه واجب نمودى، و
حَذَّرْتَ مَعْصِيَتَهُ، وَ اَمَرْتَ بِامْتِثالِ اَوامِرِهِ، وَ الْاِنْتِهآءِ عِنْدَ
از نافرمانیش بیم دادى، و به اطاعت دستوراتش، و باز ایستادن از
نَهْيِهِ، وَ اَلاَّيَتَقَدَّمَهُ مُتَقَدِّمٌ، وَلايَتَاَخَّرَ عَنْهُ مُتَاَخِّرٌ، فَهُوَ
نواهیش، و پیشى نجستن بر او، و واپس نماندن از حضرتش فرمان دادى، پس او
عِصْمَةُ اللاَّئِذينَ، وَ كَهْفُ الْمُؤْمِنينَ، وَ عُرْوَةُالْمُتَمَسِّكينَ،
پناه پناهندگان، و ملجأ اهل ایمان، و دستاویز چنگزنندگان،
وَ بَهآءُ الْعالَمينَ. اَللَّهُمَّ فَاَوْزِعْ لِوَلِيِّكَ شُكْرَ ما اَنْعَمْتَ
و جمال جهانیان است. الها، ولىّ خود را به سپاس آنچه بر او انعام کردى
بِهِ عَلَيْهِ، وَ اَوْزِعْنا مِثْلَهُ فيهِ، وَاتِهِ مِنْ لَدُنْكَ سُلْطاناً نَصيراً،
الهام کن، و ما را نیز به شکر نعمت وجود رهبر برحق ملهم نما، و از نزد خویش قدرتى یارى دهنده به او ببخش،
وَ افْتَحْ لَهُ فَتْحاً يَسيراً، وَ اَعِنْهُ بِرُكْنِكَ الْاَعَزِّ، وَ اَشْدُدْ اَزْرَهُ،
و درهاى کامیابى را سهل و آسان به رویش باز کن، و او را به قوىترین تکیهگاه خود مدد ده، و او را پشت گرم ساز،
وَ قَوِّ عَضُدَهُ، وَ راعِهِ بِعَيْنِكَ، وَاحْمِهِ بِحِفْظِكَ، وَ انْصُرْهُ
و بازویش را توان بخش، و بهنظر لطف و عنایت خود مراقبت کن، و به حفظ خویش حمایت نما، و او را به
بِمَلائِكَتِكَ، وَامْدُدْهُ بِجُنْدِكَ الْاَغْلَبِ، وَ اَقِمْ بِهِ كِتابَكَ
ملائکه خود یارى ده، و به نیرومندترین سپاهت مدد رسان، و کتاب
وَ حُدوُدَكَ وَ شَرآئِعَكَ وَ سُنَنَ رَسُولِكَ صَلَواتُكَ اللَّهُمَّ
و حدود و شرایعت و سنتهاى رسولت را – که صلواتت بر او
عَلَيْهِ وَ الِهِ، وَ اَحْىِ بِهِ ما اَماتَهُ الظّالِمُونَ مِنْ مَعالِمِ دِينِكَ،
و آلش باد – به وسیله او بر پادار، و آنچه از علائم آئینت را که اهل تجاوز میراندهاند بهوسیله او زندهکن،
وَ اجْلُ بِهِ صَدآءَ الْجَوْرِ عَنْ طَريقَتِكَ، وَ اَبِنْ بِهِ الضَّرّاءَ
و از برکت وجودش زنگار ستم از طریقت خود پاک فرما، و ناهموارى را از جادّه خود
مِنْ سَبيلِكَ، وَ اَزِلْ بِهِ النّاكِبينَ عَنْ صِراطِكَ، وَ امْحَقْ
برطرف کن، و به وسیله او آنان را که انحراف از راهت گزیدهاند از سر راه بردار، و آنان را که
بِهِ بُغاةَ قَصْدِكَ عِوَجاً، وَ اَلِنْ جانِبَهُ لِأوْلِيآئِكَ، وَابْسُطْ يَدَهُ
قصد ایجاد کجى دارند از عرصهگاه حیات ریشه کن فرما، و دلش را در حق دوستانت نرم، و دستش
عَلى اَعْدآئِكَ، وَهَبْ لَنا رَاْفَتَهُ وَ رَحْمَتَهُ وَ تَعَطُّفَهُ وَ تَحَنُّنَهُ،
را بر دشمنات گشوده ساز، و رأفت و رحمت و عطوفت و مهربانیش را به ما ارزانى دار،
وَاجْعَلْنا لَهُ سامِعينَ مُطيعينَ، وَ فى رِضاهُ ساعينَ، وَ اِلى
و ما را از گوش دهندگان و اطاعت کنندگان وى قرار ده، و در راه خشنودى حضرتش پوینده، و در
نُصْرَتِهِ وَ الْمُدافَعَةِ عَنْهُ مُكْنِفينَ، وَ اِلَيْكَ وَ اِلى رَسُولِكَ –
یارى و دفاع از او مددکار قرار ده، و بدین ترتیب به حضرت تو و رسول بزرگوارت
صَلَواتُكَ اللَّهُمَّ عَلَيْهِ وَ الِهِ – بِذلِكَ مُتَقَرِّبينَ. اَللَّهُمَّ وَ صَلِّ
-که درودت بر او و آلش باد- تقرب جوئیم. الها، و بر دوستان ایشان درود فرست
عَلى اَوْلِيآئِهِمُ الْمُعْتَرِفينَ بِمَقامِهِمْ، اَلْمُتَّبِعينَ مَنْهَجَهُمْ،
که به مقامشان اعتراف دارند، و پیرو راهشان هستند،
اَلْمُقْتَفينَ اثارَهُمْ، اَلْمُسْتَمْسِكينَ بِعُرْوَتِهِمْ، اَلْمُتَمَسِّكينَ
و دنبالهرو آثارشان، و چنگ زننده به دستاویزشان، و متمسّک
بِوِلايَتِهِمْ، اَلْمُؤْتَمّينَ بِاِمامَتِهِمْ، اَلْمُسَلِّمينَ لاَِمْرِهِمْ،
به ولایتشان، و اقتدا کننده به امامتشان، و تسلیم امرشان،
اَلْمُجْتَهِدينَ فى طاعَتِهِمْ، اَلْمُنْتَظِرينَ اَيّامَهُمْ، اَلْمآدّينَ اِلَيْهِمْ
و کوشنده در فرمانبرداریشان، و منتظر حکومتشان، و چشم دوخته
اَعْيُنَهُمْ، اَلصَّلَواتِالْمُبارَكاتِالزّاكِياتِالنّامِياتِ الْغادِياتِ
بر ایشانند، درودهاى پربرکت و پاکیزه و فزایندهاى که صبحگاهان و شامگاهان
الرَّائِحاتِ، وَ سَلِّمْ عَلَيْهِمْ وَ عَلى اَرْواحِهِمْ، وَ اجْمَعْ عَلَى
در رسند، و درود فرست بر ایشان و بر ارواحشان، و کارشان را بر اساس
التَّقْوى اَمْرَهُمْ، وَ اَصْلِحْ لَهُمْ شُؤُونَهُمْ، وَ تُبْ عَلَيْهِمْ،
تقوا فراهمآور، و احوالشان را به سامانآر، و توبه آنان را قبول فرما،
اِنَّكَ اَنْتَ التَّوَّابُ الرَّحيمُ، وَ خَيْرُ الْغافِرينَ، وَ اجْعَلْنا
زیرا که تو بسى توبهپذیر و مهربان، و بهترین آمرزندگانى، و ما را
مَعَهُمْ فى دارِ السَّلامِ بِرَحْمَتِكَ، يا اَرْحَمَ الراحِمينَ.
به رحمت خود در جایگاه امن و امان در کنار ایشان قرار ده، اى مهربانترین مهربانان.
اَللَّهُمَّ هذا يَوْمُ عَرَفَةَ، يَوْمٌ شَرَّفْتَهُ وَ كَرَّمْتَهُ وَ عَظَّمْتَهُ، نَشَرْتَ
خداوندا، این روز عرفه روزى است که آن را شرافت و کرامت و عظمت دادى، سفره
فيهِ رَحْمَتَكَ، وَ مَنَنْتَ فيهِ بِعَفْوِكَ، وَ اَجْزَلْتَ فيهِ عَطِيَّتَكَ،
رحمتت را در آن گستردى، و با بخششت بربندگان منّتنهادى، و عطایت را در آن فراوان نمودى،
وَ تَفَضَّلْتَ بِهِ عَلى عِبادِكَ. اَللَّهُمَّ وَ اَنَا عَبْدُكَ الَّذى اَنْعَمْتَ
و به وسیلهاش بر بندگان خود احسان کردى. بارالها، و من آن بندهاى هستم که قبل از آفریدنش و پس از
عَلَيْهِ قَبْلَ خَلْقِكَ لَهُ وَبَعْدَ خَلْقِكَ اِيّاهُ، فَجَعَلْتَهُ مِمَّنْ هَدَيْتَهُ
خلقتش بر او انعام فرمودى، و او را از جمله کسانى قرار دادى که به آئین خود
لِدينِكَ، وَ وَفَّقْتَهُ لِحَقِّكَ، وَ عَصَمْتَهُ بِحَبْلِكَ، وَ اَدْخَلْتَهُ
رهبرى نمودى، و براى اداى حقّ خویش توفیق دادى، و او را با ریسمان خویش نگاهداشتى، و در
فىحِزْبِكَ، وَاَرْشَدْتَهُ لِمُوالاةِ اَوْلِيآئِكَ، وَمُعاداةِاَعْدآئِكَ،
حزب خود وارد کردى، و به دوستدارى دوستانت، و دشمنى دشمنانت رهنمون شدى،
ثُمَّ اَمَرْتَهُ فَلَمْ يَاْتَمِرْ، وَ زَجَرْتَهُ فَلَمْ يَنْزَجِرْ، وَ نَهَيْتَهُ عَنْ
و با این همه به او دستور دادى ولى اطاعت نکرد، و نهى فرمودى امّا باز نایستاد،
مَعْصِيَتِكَ فَخالَفَ اَمْرَكَ اِلى نَهْيِكَ، لا مُعانَدَةً لَكَ، وَ لاَ
و از نافرمانىخود بر حذرش داشتى ولى پس از امر تو به سوى نهیت شتافت، نه از باب دشمنى باتو، و نه
اسْتِكْباراً عَلَيْكَ، بَلْ دَعاهُ هَواهُ اِلى ما زَيَّلْتَهُ، وَاِلى ما
از جهت گردنکشى در برابر تو، بلکه هواى نفس وى را به آنچه تواش از آن راندى و
حَذَّرْتَهُ، وَ اَعانَهُ عَلى ذلِكَ عَدُوُّكَ وَ عَدُوُّهُ، فَاَقْدَمَ عَلَيْهِ
ترساندى کشاند، و دشمن تو و دشمن او وى را در این زمینه کمک داد، تا در عین معرفت
عارِفاً بِوَعيدِكَ، راجِياً لِعَفْوِكَ، واثِقاً بِتَجاوُزِكَ، وَ كانَ
به تهدید تو دست به گناه زد، در حالى که به عفوت امیدوار، و به گذشتت اعتماد داشت، با وجود
اَحَقَّ عِبادِكَ مَعَ ما مَنَنْتَ عَلَيْهِ اَلاَّيَفْعَلَ. وَها اَنَاذا بَيْنَ
آن همه محبت که در حقش فرمودى شایستهترین بندگانت بود که دامن آلوده نکند. و اینک من
يَدَيْكَ صاغِراً ذَليلاً خاضِعاً خاشِعاً خائِفاً مُعْتَرِفاً بِعَظيمٍ
در برابرت خوار و ذلیل و خاضع و خاشع و ترسان و معترف به گناهان بزرگى
مِنَ الذُّنُوبِ تَحَمَّلْتُهُ، وَ جَليلٍ مِنَ الْخَطايَا اجْتَرَمْتُهُ،
که بارش را بر دوش برداشتهام، و خطاهاى فراوانى که انجام دادهام ایستادهام،
مُسْتَجيراً بِصَفْحِكَ، لآئِذاً بِرَحْمَتِكَ، مُوقِناً اَنَّهُ لايُجيرُنى
و به عفوت پناه آوردهام، و به رحمتت ملتجى شدهام، و حتم دارم که اماندهندهاى
مِنْكَ مُجيرٌ، وَلايَمْنَعُنى مِنْكَ مانِعٌ، فَعُدْ عَلَىَّ بِما
مرا از تو امان نمىدهد، و باز دارندهاى مرا از تو باز نمىدارد، پس آنچه را بر معصیتکار
تَعُودُ بِهِ عَلى مَنِ اقْتَرَفَ مِنْ تَغَمُّدِكَ، وَجُدْ عَلَىَّ بِما تَجُودُ
مىپوشى به من عنایت کن، و عفوى که به تسلیم شونده به حضرتت مىبخشى
بِهِ عَلى مَنْ اَلْقى بِيَدِهِ اِلَيْكَ مِنْ عَفْوِكَ، وَ امْنُنْ عَلَىَّ بِما
بر من ببخش، و آمرزشى را که چون به شخص امیدوار مرحمت کنى
لايَتَعاظَمُكَ اَنْ تَمُنَّ بِهِ عَلى مَنْ اَمَّلَكَ مِنْ غُفْرانِكَ، وَاجْعَلْ
در نظرت بزرگ نمىنماید بر من منّت بنه، و در این
لى فى هذَا الْيَوْمِ نَصيباً اَنالُ بِهِ حَظّاً مِنْ رِضْوانِكَ،
روز به من نصیبى مرحمت فرما که به سبب آن بهرهاى از رضاى تو یابم، و از آنچه
وَلا تَرُدَّنى صِفْراً مِمّا يَنْقَلِبُ بِهِالْمُتَعَبِّدُونَ لَكَ مِنْ عِبادِكَ،وَاِنّى
قسمت کوشندگان در عبادتت مىشود مرا تهیدست بر مگردان، و من
وَ اِنْ لَمْ اُقَدِّمْ ما قَدَّمُوهُ مِنَ الصّالِحاتِ فَقَدْ قَدَّمْتُ تَوْحيدَكَ
گرچه اعمال صالحهاى که آنان پیش فرستادهاند پیش نفرستادهام ولى توحید
وَ نَفْىَ الْأضْدادِ وَ الْاَنْدادِ وَ الْاَشْباهِ عَنْكَ، وَ اَتَيْتُكَ مِنَ
تو و نفى هر گونه شبه یا همتا یا همانند را از وجود مبارکت قبول کرده و از همان
الْاَبْوابِ الَّتى اَمَرْتَ اَنْ تُؤْتى مِنْها، وَ تَقَرَّبْتُ اِلَيْكَ بِما
راهها که فرمان دادهاى تا از آن به سویت آیند آمدهام، و تقرب جستم به تو
لايَقْرُبُ اَحَدٌ مِنْكَ اِلاّ بِالتَّقَرُّبِ بِهِ، ثُمَّ اَتْبَعْتُ ذلِكَ
با آن وسیلهاى که کسى جز با تقرب به آن به قرب حضرتت نرسد، و بهدنبال آن دل
بِالْاِنابَةِ اِلَيْكَ، وَ التَّذَلُّلِ وَ الْاِسْتِكانَةِ لَكَ، وَ حُسْنِ الظَّنِّ
دادن به تو و خوارى و زارى در برابر و حسن ظن و اطمینان کامل به آنچه را
بِكَ، وَ الثِّقَةِ بِما عِنْدَكَ، وَ شَفَعْتُهُ بِرَجآئِكَ الَّذى قَلَّ ما
نزد توست بدرقه کردهام، و امید به تو را که کمتر امیدوارى باداشتن آن
يَخيبُ عَلَيْهِ راجيكَ، وَ سَاَلْتُكَ مَسْئَلَةَ الْحَقيرِ الذَّليلِ
نومید مىشود ضمیمه آن نمودم، و همانند درخواست شخص – کوچک خوار
الْبآئِسِالْفَقيرِالْخآئِفِالْمُسْتَجيرِ، وَ مَعَ ذلِكَ خيفَةً وَتَضرُّعاً
بینواى تهیدست ترسان پناهخواهنده از تو درخواست کردم، همراه با بیم و زارى
وَ تَعَوُّذاً وَ تَلَوُّذاً، لا مُسْتَطيلاً بِتَكَبُّرِ الْمُتَكَبِّرينَ، وَ لا مُتَعالِياً
و امانطلبى و پناهخواهى، نه از روى گردنکشى ناشى از کبر متکبران، و نه از روى بلند پروازى
بِدآلَّةِ الْمُطيعينَ، وَ لا مُسْتَطيلاً بِشَفاعَةِ الشّافِعينَ، وَ اَنَا
ناشى از خاطرجمعى فرمانبرداران، و نه از روى برترىجویى بر پایه شفاعت شفیعان، و من
بَعْدُ اَقَلُّ الْاَقَلّينَ، وَ اَذَلُّ الْاَذَلّينَ، وَ مِثْلُ الذَّرَّةِ اَوْ دُونَها.
گذشته از این، کمترین کمتران، و خوارترین خواران، و همانند ذرّه یا کمتر از آنم.
فَيامَنْ لَمْ يُعاجِلِالْمُسيئينَ، وَلا يَنْدَهُ الْمُتْرَفينَ، وَيامَنْ يَمُنُّ
پس اى آن که در عقاب بدکاران عجله نمىکنى، و فراخى عیش مترفین را ناگهان نمىگیرى، و اى که از
بِاِقالَةِ الْعاثِرينَ، وَ يَتَفَضَّلُ بِاِنْظارِ الْخاطِئينَ، اَنَا الْمُسىءُ
لغزش لغزندگان درمىگذرى، و به خطاکاران مهلت مىدهى، منم آن بدکار
الْمُعْتَرِفُ الْخاطِئُ الْعاثِرُ، اَنَا الَّذى اَقْدَمَ عَلَيْكَ مُجْتَرِئاً،
معترف، خطاکار لغزشدار، منم که از روى جرأت بر علیه تو قدم برداشتم،
اَنَا الَّذى عَصاكَ – مُتَعَمِّداً، اَنَا الَّذِى اسْتَخْفى مِنْ عِبادِكَ وَ
منم که از روى عمد نافرمانیت کردم، منم که کار زشت خود را از بندگانت پوشانده و آشکارا به مخالفت
بارَزَكَ، اَنَا الَّذى هابَ عِبادَكَ وَ اَمِنَكَ، اَنَا الَّذى لَمْ يَرْهَبْ
با تو برخاستم، منم که از بندگان تو ترسیده و از حضرت تو ایمن گشتم، منم که از هیبت تو
سَطْوَتَكَ، وَ لَمْ يَخَفْ بَاْسَكَ، اَنَا الْجانى عَلى نَفْسِهِ، اَنَا
نهراسیده، و از خشمت نترسیدم، منم که در حق خود جنایت کردم، منم
الْمُرْتَهَنُ بِبَلِيَّتِهِ، اَنَا الْقَليلُ الْحَيآءِ، اَنَا الطَّويلُ الْعَنآءِ، بِحَقِّ
که در گرو بلاى خودم، منم که کم حیاام، منم که داراى گرفتارى فراوانم. به حق
مَنِ انْتَجَبْتَ مِنْ خَلْقِكَ، وَ بِمَنِ اصْطَفَيْتَهُ لِنَفْسِكَ، بِحَقِّ
آن که او را از خلق خود برگزیدى، و حضرتش را براى خود پسندیدى، به حق
مَنِ اخْتَرْتَ مِنْ بَرِيَّتِكَ، وَ مَنِ اجْتَبَيْتَ لِشَاْنِكَ، بِحَقِّ
آن که از آفریدگانت اختیار فرمودى، و براى امر خود برگزیدى، به حق آن که
مَنْ وَصَلْتَ طاعَتَهُ بِطاعَتِكَ، وَ مَنْ جَعَلْتَ مَعْصِيَتَهُ
طاعتش را به طاعت خود وصل کردى، و آن که نافرمانیش را همانند نافرمانى
كَمَعْصِيَتِكَ، بِحَقِّ مَنْ قَرَنْتَ مُوالاتَهُ بِمُوالاتِكَ، وَ مَنْ
خود قلمداد کردهاى، به حق آن که دوستیش را به دوستى خود مقرون ساختى، و دشمنیش
نُطْتَ مُعاداتَهُ بِمُعاداتِكَ، تَغَمَّدْنى فى يَوْمى هذا بِما تَتَغَمَّدُ
را به دشمنى خود مرتبط نمودى، مرا در اینروز جامهاى بپوشان که بر آن کس مىپوشانى که از گناه
بِهِ مَنْ جَاَرَ اِلَيْكَ مُتَنَصِّلاً، وَ عاذَ بِاسْتِغْفارِكَ تآئِباً، وَ
خود به حضرتت زارى و عذرخواهى نموده، و در حال توبه پناهنده به آمرزشت شده، و
تَوَلَّنى بِماتَتَوَلّى بِهِاَهْلَ طاعَتِكَ وَالزُّلْفى لَدَيْكَ وَالْمَكانَةِ
مرا بدانسان که اهل طاعت و قرب و منزلت نزد خود را سرپرستى مىکنى سرپرستى
مِنْكَ، وَ تَوَحَّدْنى بِما تَتَوَحَّدُ بِهِ مَنْ وَفى بِعَهْدِكَ، وَ اَتْعَبَ
کن، و خود به تنهایى آنچه را که به وفاکنندگان به عهدت و به تعباندازندگان وجود خویش در راهت و
نَفْسَهُ فى ذاتِكَ، وَ اَجْهَدَها فى مَرْضاتِكَ، وَلاتُؤاخِذْنى
خستهکنندگان خود جهت خوشنودیت مىدهى به من عطا کن، و مرا به تقصیر
بِتَفْريطى فى جَنْبِكَ، وَ تَعَدّى طَوْرى فى حُدُودِكَ، وَ
در حقّت، و تجاوز از مرز خوشنودیت، و پافراگذاشتن از احکامت
مُجاوَزَةِ اَحْكامِكَ، وَلا تَسْتَدْرِجْنى بِاِمْلآئِكَ لِىاسْتِدْراجَ
مجازات مکن، و با مهلتدادن به من غافلگیرم منما همچون غافلگیر ساختن کسى که
مَنْ مَنَعَنى خَيْرَ ما عِنْدَهُ، وَ لَمْ يَشْرَكْكَ فى حُلُولِ نِعْمَتِهِ
خیرش را از من بازگیرد، و تو را در رسیدن نعمتهایش به من شریک
بى، وَ نَبِّهْنى مِنْ رَقْدَةِ الْغافِلينَ، وَ سِنَةِ الْمُسْرِفينَ، وَ نَعْسَةِ
نداند، و مرا از خواب غافلین، و خوابآلودگى مسرفین، و چرت به خود واگذاشتگان
الْمَخْذُولينَ، وَ خُذْ بِقَلْبى اِلى مَا اسْتَعْمَلْتَ بِهِ الْقانِتينَ،
بیدار کن، و دلم را به مسیرى ببر که فرمانبرانت را به آن گماشتهاى،
وَ اسْتَعْبَدْتَ بِهِ الْمُتَعَبِّدينَ، وَ اسْتَنْقَذْتَ بِهِ الْمُتَهاوِنينَ، وَ
و کوشش کنندگان در عرصه گاه عبادت را بر آن داشتهاى، و مسامحهکاران را با آن نجات دادهاى،
اَعِذْنى مِمّا يُباعِدُنى عَنْكَ، وَ يَحُولُ بَيْنى وَ بَيْنَ حَظّى مِنْكَ،
و مرا از آنچه موجب دورى از تو شود، و میان من و بهرهام از تو حایل گردد،
وَيَصُدُّنى عَمّا اُحاوِلُ لَدَيْكَ، وَسَهِّلْ لى مَسْلَكَالْخَيْراتِ
و از آنچه نزد تو مىجویم باز مىدارد پناه ده، و راه سلوک خیرات را به
اِلَيْكَ، وَالْمُسابَقَةَ اِلَيْها مِنْ حَيْثُ اَمَرْتَ، وَ الْمُشآحَّةَ فيها
سوى خود، و پیشى گرفتنبه آنها را بدان صورت که دستور دادهاى، و رقابت در آنها را به نحوى که
عَلى ما اَرَدْتَ، وَلاتَمْحَقْنى فيمَنْ تَمْحَقُ مِنَ الْمُسْتَخِفّينَ
خواستهاى برایم هموار کن، و مرا در زمره سبکشمرندگان تهدیدهایت که آنها را ازمیان برمىدارى
بِما اَوْعَدْتَ، وَلاتُهْلِكْنى مَعَ مَنْ تُهْلِكُ مِنَ الْمُتَعَرِّضينَ
ازمیان برندار، و همراه با کسانى که در معرض دشمنیت قرار گرفتهاند و هلاکشان مىکنى
لِمَقْتِكَ،وَلاتُتَبِّرْنى فيمَنْ تُتَبِّرُ مِنَ الْمُنْحَرِفينَ عَنْ سُبُلِكَ،
هلاک مکن، و در زمره منحرفین از راههایت که تباهشان مىکنى تباه مکن،
وَ نَجِّنى مِنْ غَمَراتِ الْفِتْنَةِ، وَخَلِّصْنى مِنْ لَهَواتِ الْبَلْوى،
و از گردابهاى فتنه رهائیم ده، و از گلوگاه بلاها نجاتم بخش،
وَ اَجِرْنى مِنْ اَخْذِ الاِْمْلآءِ، وَ حُلْ بَيْنى وَبَيْنَ عَدُوٍّ يُضِلُّنى،
و از غافلگیر شدن در امانم بر، و بین من و دشمنى که به ضلالتم افکند،
وَ هَوىً يُوبِقُنى، وَ مَنْقَصَةٍ تَرْهَقُنى، وَ لاتُعْرِضْ عَنّى
و هوسى که نابودم کند، و عیبى که از پایم اندازد فاصله شو، و از من روى مگردان آنگونه که رویگردان
اِعْراضَ مَنْ لاتَرْضى عَنْهُ بَعْدَ غَضَبِكَ، وَ لا تُؤْيِسْنى مِنَ
مىشوى از کسى که بعد از غضب بر او دیگر از وى خشنود نمىشوى، و از امید به خودت
الْاَمَلِ فيكَ فَيَغْلِبَ عَلَىَالْقُنُوطُ مِنْرَحْمَتِكَ، وَلاتَمْنِحْنى
ناامیدم مکن به طورى که یأس از رحمتت بر من غالب گردد، و چندانم مرحمت مکن
بِما لاطاقَةَ لى بِهِ فَتَبْهَظَنى مِمّا تُحَمِّلُنيهِمِنْ فَضْلِ مَحَبَّتِكَ،
که طاقتش را نداشته باشم و از زیادى محبتت گرانبار گردم،
وَلاتُرْسِلْنى مِنْ يَدِكَ اِرْسالَ مَنْ لا خَيْرَ فيهِ وَلاحاجَةَ
و مرا از دست لطف رها مکن همچون رها کردن کسى که خیرى در او نبوده و تو را
بِكَ اِلَيْهِ وَ لا اِنابَةَ لَهُ، وَ لا تَرْمِ بى رَمْىَ مَنْ سَقَطَ مِنْ عَيْنِ
با او کارى نیست و راه برگشت ندارد، و مرا مانند کسى که از نظر التفاتت افتاده،
رِعايَتِكَ، وَ مَنِ اشْتَمَلَ عَلَيْهِ الْخِزْىُ مِنْ عِنْدِكَ، بَلْ خُذْ
و همچون کسى که رسوایى از سوى تو تمام وجودش را گرفته دور مینداز، بلکه از
بِيَدى مِنْ سَقْطَةِ الْمُتَرَدّينَ، وَ وَهْلَةِ الْمُتَعَسِّفينَ، وَ زَلَّةِ
درافتادن درافتادگان، و هول و هراس گمراهان، و لغزش
الْمَغْرُورينَ، وَ وَرْطَةِ الْهالِكينَ، وَ عافِنى مِمَّا ابْتَلَيْتَ بِهِ
فریبخوردگان، و پرتگاه تباهشدگان حفظ فرما، و از آنچه گروه بندگان و کنیزانت را به آن دچار
طَبَقاتِ عَبيدِكَ وَ اِمآئِكَ، وَ بَلِّغْنى مَبالِغَ مَنْ عُنيتَ بِهِ،
نمودهاى سلامت بخش، و به مقامات کسى برسان که به او عنایت داشته
وَ اَنْعَمْتَ عَلَيْهِ، وَ رَضيتَ عَنْهُ، فَاَعَشْتَهُ حَميداً، وَ تَوَفَّيْتَهُ
و بر وى انعام نموده و از او خشنود گشتهاى، و سعادتمند زندهاش داشته، و نیکبخت
سَعيداً، وَ طَوِّقْنى طَوْقَ الْاِقْلاعِ عَمّا يُحْبِطُ الْحَسَناتِ، وَ
میراندهاى، و طوق پرهیز از موجبات بطلان حسنات و زوال برکات را
يَذْهَبُ بِالْبَرَكاتِ، وَ اَشْعِرْ قَلْبِىَ الْاِزْدِجارَ عَنْ قَبآئِحِ
به گردنم انداز، و نفرت از زشتى گناه، و رسوایى
السَّيِّئاتِ، وَ فَواضِحِ الْحَوْباتِ، وَلاتَشْغَلْنى بِما لا اُدْرِكُهُ
معصیت را در قلبم جاى ده، و مرا بهبرنامهاى که جز با کمک تو به آن نمىرسم سرگرم مساز تا از
اٍلا بٍکَ عَما لا يرضيک عني غَيره, وَ اَنزٍع مٍن قَلبي حب دنيا
که غیر آن تو را از من راضى نمىکند باز مانم، و از سویداى قلبم عشق دنیاى دون را که مرا از
دَنِيَّةٍ تَنْهى عَمّا عِنْدَكَ، وَ تَصُدُّ عَنِ ابْتِغآءِ الْوَسيلَةِ اِلَيْكَ،
آنچه نزد توست باز مىدارد، و از جستن وسیله به سوى تو مانع مىگردد،
وَ تُذْهِلُ عَنِ التَّقَرُّبِ مِنْكَ، وَ زَيِّنْ لِىَ التَّفَرُّدَ بِمُناجاتِكَ
و از تحصیل مقام قرب به تو غافل مىنماید ریشهکن فرما، و خلوت راز و نیاز با خود را
بِاللَّيْلِ وَالنَّهارِ، وَهَبْ لى عِصْمَةً تُدْنينى مِنْ خَشْيَتِكَ،
در شب و روز در نظرم بیاراى، و به من مقام عصمتى عنایت کن که به خشیت تو نزدیک،
وَ تَقْطَعُنى عَنْ رُكُوبِ مَحارِمِكَ، وَ تَفُكُّنى مِنْ اَسْرِ
و از ارتکاب محرّمات تو جدایم سازد، و از اسارت گناهان کبیره
الْعَظآئِمِ، وَهَبْ لِىَ التَّطْهيرَ مِنْ دَنَسِ الْعِصْيانِ، وَ اَذْهِبْ
رهائیم دهد، و مرا از آلودگى گناه پاک کن، و پلیدى خطاها
عَنّى دَرَنَ الْخَطايا، وَ سَرْبِلْنى بِسِرْبالِ عافِيَتِكَ، وَ رَدِّنى
را از من ببر، و لباس عافیت خود را بر من بپوشان، و رداى سلامتت را
رِدآءَ مُعافاتِكَ، وَ جَلِّلْنى سَوابِغَ نَعْمآئِكَ، وَ ظاهِرْ لَدَىَّ
بر دوشم افکن، و خلعت نعمتهاى فراوان و کاملت را بر تنم کن، و احسان و نعمت خود را
فَضْلَكَ وَ طَوْلَكَ، وَ اَيِّدْنى بِتَوْفيقِكَ وَ تَسْديدِكَ، وَ اَعِنّى
بر من پیاپى ساز و به توفیق و ارشادت تأییدم فرما، و بر
عَلى صالِحِ النِّيَّةِ، وَ مَرْضِىِّ الْقَوْلِ، وَ مُسْتَحْسَنِ الْعَمَلِ،
نیّت شایسته و کلام پسندیده و کار نیک یاریم ده،
وَلاتَكِلْنى اِلى حَوْلى وَقَوَّتى دُونَ حَوْلِكَ وَ قُوَّتِكَ،
و به جاى حول و قوّه خودت مرا به حول و قوّه خودم وامگذار، و در آن روز که مرا براى لقاى خود
وَلاتُخْزِنى يَوْمَ تَبْعَثُنى لِلِقآئِكَ، وَلاتَفْضَحْنى بَيْنَ يَدَىْ اَوْلِيآئِكَ،
برانگیزى خوار و ذلیلم – مکن، و در برابر اولیاءت رسوایم منما،
وَلاتُنْسِنى ذِكْرَكَ، وَلاتُذْهِبْ عَنّى شُكْرَكَ، بَلْ اَلْزِمْنيهِ
و یاد خود را از ذهنم مبر، و توان اداى شکرت را از من سلب مکن، بلکه زمانىکه
فى اَحْوالِ السَّهْوِ عِنْدَ غَفَلاتِ الْجاهِلينَ لِالآئِكَ،
جاهلان بىخبر غافلانه نعمتهایت را فراموش کنند اداى شکر را ملازم من ساز، و
وَ اَوْزِعْنى اَنْ اُثْنِىَ بِما اَوْلَيْتَنيهِ، وَ اَعْتَرِفَ بِما اَسْدَيْتَهُ اِلَىَّ،
توفیق ثنایت را بهسبب آنچه بهمن عطا نمودهاى، و اعتراف بهآنچه را که ارزانیم داشتهاى به من مرحمت کن،
وَ اجْعَلْ رَغْبَتى اِلَيْكَ فَوْقَ رَغْبَةِ الرّاغِبينَ، وَ حَمْدى اِيّاكَ
و رغبتم را به سویت بالاتر از رغبت دیگران، و ستایشم را در حقّت فوق ستایش دیگران
فَوْقَ حَمْدِ الْحامِدينَ، وَلاتَخْذُلْنى عِنْدَ فاقَتى اِلَيْكَ،
قرار ده، و مرا به هنگام نیاز به خود دچار خذلان – مکن، و
وَلاتُهْلِكْنى بِما اَسْدَيْتُهُ اِلَيْكَ، وَلاتَجْبَهْنى بِما جَبَهْتَ بِهِ
به سزاى اعمالى که به پیشگاهت تقدیم داشتهام هلاکم منما، و آنگونه که دشمنان را از خود مىرانى
الْمُعانِدينَ لَكَ، فَاِنّى لَكَ مُسَلِّمٌ، اَعْلَمُ اَنَّ الْحُجَّةَ لَكَ،
مرا از خود مران، چرا که من سرسپرده توام، مىدانم که حجت توراست،
وَ اَنَّكَ اَوْلى بِالْفَضْلِ، وَ اَعْوَدُ بِالْاِحْسانِ، وَ اَهْلُ التَّقْوى،
و تو سزاوار به تفضّل، و خو کرده به احسان، و شایسته آنى که از تو پروا گیرند،
وَ اَهْلُ الْمَغْفِرَةِ، وَ اَنَّكَ بِاَنْ تَعْفُوَ اَوْلى مِنْكَ بِاَنْ تُعاقِبَ، وَ
و اهل و آمرزشى، و آگاهم که به عفوکردن سزاوارتر از عقابکردنى، و
اَنَّكَ بِاَنْ تَسْتُرَ اَقْرَبُ مِنْكَ اِلى اَنْ تَشْهَرَ، فَاَحْيِنى حَيوةً
به پردهپوشى از پردهدرى نزدیکترى، پس زندهام بدار به حیات پاکیزهاى که
طَيِّبَةً تَنْتَظِمُ بِما اُريدُ، وَ تَبْلُغُ ما اُحِبُّ مِنْ حَيْثُ لا اتى ما
خواستههایم را برآورده سازد، و همه آنچه را که دوست مىدارم فراهم آورد بدون آنکه ناپسند
تَكْرَهُ، وَلااَرْتَكِبُ ما نَهَيْتَ عَنْهُ، وَ اَمِتْنى ميتَةَ مَنْ يَسْعى
تواز من سرزند، و منهیّات تو از من صادر شود، و مانند آن کسى بمیران که نور او از پیشاپیش
نُورُهُ بَيْنَ يَدَيْهِ وَ عَنْ يَمينِهِ، وَ ذَلِّلْنى بَيْنَ يَدَيْكَ، وَ اَعِزَّنى
و از جانب راستش – روان مىگردد، و مرا در محضرت ذلیل، و در نزد
عِنْدَ خَلْقِكَ، وَ ضَعْنى اِذا خَلَوْتُ بِكَ، وَ ارْفَعْنى بَيْنَ
بندگانت عزیز گردان، و چون به خلوت مناجات بنشینم خاشعم ساز، و در میان بندگانت
عِبادِكَ، وَ اَغْنِنى عَمَّنْ هُوَ غَنِىٌّ عَنّى، وَ زِدْنى اِلَيْكَ فاقَةً
رفعتم ده، و از آنکه از من بىنیاز است بىنیازم کن، و بر فقر و تهیدستیم نسبت به حضرتت
وَ فَقْراً، وَ اَعِذْنى مِنْ شَماتَةِ الْاَعْدآءِ، وَ مِنْ حُلُولِ الْبَلآءِ
بیفزا، و از سرزنش دشمنان (دشمنشادى)، و رسیدن بلا، و خوارى
وَ مِنَ الذُّلِّ وَ الْعَنآءِ، تَغَمَّدْنى فيمَا اطَّلَعْتَ عَلَيْهِ مِنّى بِما
و رنج پناهم ده، و درباره آنچه از زشتیهایم آگاهى مرا بپوشان به آنچه که مىپوشاند به آن کسىکه به
يَتَغَمَّدُ بِهِ الْقادِرُ عَلَى الْبَطْشِ لَوْلا حِلْمُهُ، وَ الْاخِذُ عَلَى الْجَريرَة
سختگیرى قدرت دارد ولى حلمش مانع است، و بر کیفر دادن تواناست
ِلَوْ لا اَناتُهُ، وَ اِذا اَرَدْتَ بِقَوْمٍ فِتْنَةً اَوْ سُوءً افَنَجِّنى مِنْها
اما شکیبایى مىکند، و چون در حق قومى فتنه یا بدى بخواهى پس مرا از باب اینکه در پوشش تو
لِواذاً بِكَ، وَاِذْ لَمْتُقِمْنى مَقامَفَضيحَةٍ فى دُنْياكَ فَلا تُقِمْنى
درآمدهام نجات ده، و چون مرا در دنیاى خود در موقف افتضاح بپا نداشتى بههمان صورت در جهان
مِثْلَهُ فى اخِرَتِكَ، وَ اشْفَعْ لى اَوآئِلَ مِنَنِكَ بِاَواخِرِها، وَ
آخرت در چنان موقفى بپامدار، و نعمت این جهان را برایم به نعمت آن جهان بپیوند، و
قَديمَ فَوآئِدِكَ بِحَوادِثِها، وَ لاتَمْدُدْ لى مَدّاً يَقْسُو مَعَهُ
فوائد دیرینهات را با تازههاى آن توأم ساز، و آنقدر مهلتم مده که در اثر آن به سنگدلى
قَلْبى، وَ لاتَقْرَعْنى قارِعَةً يَذْهَبُ لَها بَهآئى، وَ لاتَسُمْنى
دچار شوم، و مرا دچار مصیبتى که به آبرویم لطمه زند مساز، و به فرومایگىاى
خَسيسَةً يَصْغُرُ لَها قَدْرى، وَ لانَقيصَةً يُجْهَلُ مِنْ اَجْلِها
که قدر و منزلتم را بکاهد، و عیبى که باعث گمنامیم شود
مَكانى، وَ لاتَرُعْنى رَوْعَةً اُبْلِسُ بِها، وَ لاخيفَةً اُوجِسُ
دچار مکن، و آنچنانم مترسان که نومید شوم، و آن گونه بیمم مده که در برابر آن هراسناک
دُونَها، اِجْعَلْ هَيْبَتى فى وَعيدِكَ، وَحَذَرى مِنْ اِعْذارِكَ وَ
گردم، چنان کن که وحشتم از تهدیدت، و پرهیزم از
اِنْذارِكَ، وَرَهْبَتى عِنْدَتِلاوَةِ اياتِكَ،وَاعْمُرْ لَيْلى بِايقاظى
اتمام حجّتت و هشدارت، و بیمناکیم هنگام تلاوت آیاتت باشد، و شبم را به بیدارى براى عبادتت
فيهِ لِعِبادَتِكَ، وَ تَفَرُّدى بِالتَّهَجُّدِ لَكَ، وَ تَجَرُّدى بِسُكُونى
آباد ساز، و تنهاییم را براى شبزندهدارى، و مجرّدماندنم را براى انس گرفتن
اِلَيْكَ، وَ اِنْزالِ حَوآئِجى بِكَ، وَ مُنازَلَتى اِيّاكَ فى فَكاكِ
با تو، و فرود آوردن حاجات به درگاه تو، و درخواست شدیدم از تو
رَقَبَتى مِنْ نارِكَ، وَ اِجارَتى مِمّا فيهِ اَهْلُها مِنْ عَذابِكَ، وَ
را براى آزادى از آتشت، و پناهدادن از عذابى که اهل جهنم گرفتار آنند قرار ده، و
لاتَذَرْنى فى طُغْيانى عامِهاً، وَلا فى غَمْرَتى ساهِياً حَتّى حينٍ،
مرا مدت زمانى در طغیان و سرکشى سرگردان، و در گرداب نادانى بىخبر قرار مده،
وَ لاتَجْعَلْنى عِظَةً لِمَنِ اتَّعَظَ، وَ لا نَكالاً لِمَنِ اعْتَبَرَ، وَ
و مرا مایه پند پندگیران، و وسیله عبرت عبرتآموزان، و باعث گمراهى نظرکنندگان
لا فِتْنَةً لِمَنْ نَظَرَ، وَلا تَمْكُرْ بى فيمَنْ تَمْكُرُ بِهِ، وَلا تَسْتَبْدِلْ
قرار مده، و مرا در جرگه آنان که گرفتار مکرت شده‌اند میاور، و دیگرى را به جاى من
بى غَيْرى، وَلاتُغَيِّرْ لِى اسْماً، وَلاتُبَدِّلْ لى جِسْماً، وَلاتَتَّخِذْنى
انتخاب مکن، و نامم را از دفتر اهل سعادت تغییر مده، و بدنم را دچار بلا مکن، و مرا
هُزُواً لِخَلْقِكَ، وَ لا سُخْرِيّاً لَكَ، وَ لا تَبَعاً اِلاّ لِمَرْضاتِكَ،
مضحکه بندگانت و مسخره خود مساز، و جز تابع رضاى خود مگردان،
وَ لا مُمْتَهَناً اِلاّ بِالْاِنْتِقامِ لَكَ، وَ اَوْجِدْنى بَرْدَ عَفْوِكَ، وَ
و جز به انتقام گرفتن از دشمنات خدمتى به عهده من مگذار، و از لذت عفو و شیرینى
حَلاوَةَ رَحْمَتِكَ وَ رَوْحِكَ وَ رَيْحانِكَ وَ جَنَّةِ نَعيمِكَ، وَ
رحمت و رَوح و ریحان و بهشت نعیمت کامیابم کن، و
اَذِقْنى طَعْمَ الْفَراغِ لِما تُحِبُّ بِسَعَةٍ مِنْ سَعَتِكَ، وَ الْاِجْتِهادِ
مزه دل پرداختن به آنچه را که به آن علاقهدارى به سبب غناى بىپایانت، و کوشش براى تقرّب
فيما يُزْلِفُ لَدَيْكَ وَ عِنْدَكَ، وَ اَتْحِفْنى بِتُحْفَةٍ مِنْ تُحَفاتِكَ،
جستن به حضرتت را به من بچشان، و ارمغانى از ارمغانهایت را نصیب من فرما،
وَاجْعَلْ تِجارَتى رابِحَةً، وَ كَرَّتى غَيْرَ خاسِرَةٍ، وَ اَخِفْنى
و تجارتم را سودمند، و بازگشتم را بىخسارت گردان، و مرا از
مَقامَكَ، وَ شَوِّقْنى لِقآئَكَ، وَ تُبْ عَلَىَّ تَوْبَةً نَصُوحاً لاتُبْقِ
مقام خود بیمناک، و به لقایت مشتاق فرما، و به توبهاى خالص توفیق ده
مَعَها ذُنُوباً صَغيرةً وَلاكَبيرَةً، وَ لاتَذَرْ مَعَها عَلانِيَةً وَ
که هیچ گناه کوچک و بزرگ و ظاهر و باطنى را با آن باقى
لاسَريرَةً، وَ انْزَعِ الْغِلَّ مِنْ صَدْرى لِلْمُؤْمِنينَ، وَ اعْطِفْ
نگذارى، و دشمنى مؤمنان را از دلم برکن، و قلبم را
بِقَلْبى عَلَى الْخاشِعينَ، وَ كُنْ لى كَما تَكُونُ لِلصّالِحينَ، وَ
بر خاشعان مهربان ساز، و با من آنچنان باش که با شایستگان هستى، و
حَلِّنىحِلْيَةَالْمُتَّقينَ، وَاجْعَلْ لىلِسانَ صِدْقٍ فِىالْغابِرينَ،
به زینت پرهیزکارانم بیاراى، و برایم یاد خوبى در میان بازماندگان، و آوازه
وَ ذِكْراً نامِياً فِى الْاخِرينَ، وَ وافِ بى عَرْصَةَ الْاَوَّلينَ، وَ
روزافزونى در میان آیندگان قرار ده، و در جایگاه پیشتازانم برآور، و
تَمِّمْ سُبُوغَ نِعْمَتِكَ عَلَىَّ، وَ ظاهِرْ كَراماتِها لَدَىَّ، اِمْلأْ
گشایش نعمتت را بر من کامل کن، و کرامتهایش را برایم پیاپى فرما، دست
مِنْ فَوآئِدِكَ يَدى، وَ سُقْ كَرآئِمَ مَواهِبِكَ اِلَىَّ، وَ جاوِرْ بِىَ
خالیم را از فوائد خود پرکن، و موهبتهاى گرانقدرت را به سویم فرست، و مرا همسایه
الْاَطْيَبينَ مِنْ اَوْلِيآئِكَ فِى الْجِنانِ الَّتى زَيَّنْتَها لأِصْفِيآئِكَ،
اولیاء طاهرینت در بهشتى که براى برگزیدگانت آراستهاى قرار ده،
وَ جَلِّلْنىشَرآئِفَ نِحَلِكَ فِى الْمَقاماتِ الْمُعَدَّةِ لأِحِبّآئِكَ،
و رداى عطایاى بزرگت را در مقاماتى که براى عاشقانت فراهم ساختهاى بر من بپوشان،
وَاجْعَلْ لى عِنْدَكَ مَقيلاً اوى اِلَيْهِ مُطْمَئِنّاً، وَ مَثابَةً اَتَبَوَّءُها،
و برایم در آستان خود جایگاهى قرار ده که بادل آرام در آن بیارامم، و منزلى که در آن سکونت گزینم،
وَ اَقَرُّ عَيْناً، وَ لاتُقايِسْنى بِعَظيماتِ الْجَرآئِرِ، وَلاتُهْلِكْنى
و به آن دیده روشن کنم، و مرا با گناهان بزرگ مقایسه مکن، و در آن روزى که
يَوْمَ تُبْلَى السَّرآئِرُ، وَ اَزِلْ عَنّى كُلَّ شَكٍّ وَ شُبْهَةٍ، وَ اجْعَلْ
اسرار برملا شود هلاکم مکن، و هر شک و تردیدى را از قلبم بشوى، و از هر
لى فِىالْحَقِّ طَريقاً مِنْ كُلِّ رَحْمَةٍ، وَاَجْزِلْلى قِسَمَالْمَواهِبِ
رحمتى برایم طریقى به حق باز کن، و بهرههاى مواهبم را از عطایاى خود
مِنْ نَوالِكَ، وَ وَفِّرْ عَلَىَّ حُظوُظَ الْاِحْسانِ مِنْ اِفْضالِكَ،
سرشار فرما، و نصیبهاى احسان را از انعامت بر من فراوان ساز،
وَاجْعَلْ قَلْبى واثِقاً بِما عِنْدَكَ، وَ هَمّى مُسْتَفْرَغاً لِما هُوَ لَكَ،
و دلم را به رحمتت مطمئن کن، و همّتم را یکجا بهکار خودت متوجه ساز،
وَاسْتَعْمِلْنى بِما تَسْتَعْمِلُ بِهِ خالِصَتَكَ، وَ اَشْرِبْ قَلْبى
و مرا بهکارى بگمار که عباد خاص خود را بهآن مىگمارى، و بههنگام غفلت و
عِنْدَ ذُهُولِ الْعُقُولِ طاعَتَكَ، وَ اجْمَعْ لِىَ الْغِنى وَ الْعَفافَ
پریشانى خردها طاعت خود را با قلبم درآمیز، و توانگرى و پاکدامنى
وَ الدَّعَةَ وَالْمُعافاةَ وَالصِّحَّةَ وَ السَّعَةَ وَ الطُّمَاْنينَةَ وَ الْعافِيَةَ،
و راحت و سلامتى و تندرستى و گشایش در زندگى و آرامش و عافیت را برایم فراهم نما،
وَلاتُحْبِطْ حَسَناتى بِما يَشُوبُها مِنْ مَعْصِيَتِكَ، وَلا خَلَواتى
و خوبیهایم را به سبب گناهى که با آن مىآمیزد، و خلوتهایم
بِما يَعْرِضُ لى مِنْ نَزَغاتِ فِتْنَتِكَ، وَ صُنْ وَجْهى عَنِ
را به مفاسدى که از آزمایشت پیش آید تباه مکن، و آبرویم را از روانداختن
الطَّلَبِ اِلى اَحَدٍ مِنَ الْعالَمينَ، وَ ذُبِّنى عَنِ الْتِماسِ ما عِنْدَ
به هریک از جهانیان نگاه دار، و از طلبیدن آنچه نزد
الْفاسِقينَ، وَلاتَجْعَلْنى لِلظّالِمينَ ظَهيراً، وَ لا لَهُمْ عَلى
فاسقان است بازم دار، و مرا پشتیبان ظالمان، و یاور و دستیارشان در از
مَحْوِ كِتابِكَ يَداً وَ نَصيراً، وَ حُطْنى مِنْ حَيْثُ لا اَعْلَمُ
بین بردن کتابت مساز، و از آنجا که خود آگاه نیستم چنانم نگهبان باش که
حِياطَةً تَقينى بِها، وَافْتَحْ لى اَبْوابَ تَوْبَتِكَ وَ رَحْمَتِكَ وَ
به آن محفوظم بدارى، و درهاى توبه و رحمت و مهربانى و روزى
رَاْفَتِكَ وَرِزْقِكَ الْواسِعِ، اِنّى اِلَيْكَ مِنَ الرّاغِبينَ، وَ اَتْمِمْ
فراخت را به رویم بگشا، که من از رغبتکنندگان به سوى توام، و انعامت را
لى اِنْعامَكَ، اِنَّكَ خَيْرُ الْمُنْعِمينَ، وَاجْعَلْ باقِىَ عُمْرى
در حقّم کامل کن، که تو بهترین نعمت دهندگانى، و باقى عمرم را جهت خشنودیت
فِىالْحَجِّ وَالْعُمْرَةِابْتِغآءَ وَجْهِكَ،يارَبَالْعالَمينَ، وَصَلَّى
در حج و عمره قرار ده، اى پروردگار جهانیان، و درود خدا بر
اللَّهُ عَلى مُحَمَّدٍ وَ الِهِ الطَّيِّبينَ الطّاهِرينَ، وَالسَّلامُ عَلَيْهِ
محمد و آل پاک و پاکیزه او، و سلام بر او و بر ایشان
وَعَلَيْهِمْ – اَبَدَ الْابِدينَ.
باد سلامى پیوسته و جاودانه.
.:: فهرست سایر ادعیه صحیفه سجادیه ::.
