دعاى مروى از امام رضا علیه السّلام براى دفع شدّت و غم
در امالى شیخ طوسى، جلد ۱، صفحه ۳۳ [المجلس الثانى] با اسناد متّصل خود از ریانبن صلت روایت مىکند که:
«قال: سَمِعتُ الرِّضا على@بنَ موسى علیهالسّلام یدعُو بِکَلِماتٍ فَحَفِظتُها عَنهُ، فَما دَعَوتُ بِها فى شِدَّهٍ إلّا فَرَّجَ اللهُ عَنِّى، و هِى:
اللهُمَّ أنتَ ثِقَتِى فى کُلِّ کُربهٍ [کَربٍ]، و أنتَ رَجائِى فى کُلِّ شِدَّهٍ، و أنتَ لِى فى کُلِّ أمرٍ نَزَلَ بِى ثِقَهٌ و عُدَّهٌ؛ کَم مِن کَربٍ یَضعُفُ فیه الفُؤادُ، و تَقِلُّ فِیهِ الحِیلَهُ، و تَعَىُّ فِیهِ الأُمُورُ، و یَخذُلُ فِیهِ البَعِیدُ و القَرِیبُ و الصَّدِیقُ، و یَشمَتُ فِیهِ العَدُوُّ، أنزَلتُهُ بِکَ و شَکَوتُهُ إلَیکَ، راغِبًا إلَیکَ فِیهِ عَمَّن سِواکَ، فَفَرَّجتَهُ و کَشَفتَهُ و کَفَیتَهُ [کَفَیتَنِیه]؛ فَأنتَ وَلِىُّ کُلِّ نِعمَهٍ و صاحِبُ کُلِّ حاجَهٍ و مُنتَهَى کُلِّ رَغبَهٍ؛ فَلَکَ الحَمدُ کَثِیرًا، و لَکَ المَنُّ فاضِلًا، بِنِعمَتِکَ تَتِمُّ الصّالِحاتُ، یا مَعرُوفًا بِالمَعرُوفِ مَعرُوفٌ، و یا مَن هُوَ بِالمَعرُوفِ مَوصُوفٌ! أنِلنِى مِن مَعرُوفِکَ مَعرُوفًا تُغنِینِى بِهِ عَن مَعرُوفِ مَن سِواکَ؛ بِرَحمَتِکَ یا أرحَمَ الرّاحِمِینَ.»
صدر این دعا همان دعائى است که حضرت سیدالشّهداء علیهالسّلام روز عاشوراء دست به دعا بلند نموده و دعا نمودند،[۱] و ما در صفحه ۱۱۳ این دفترچه [جنگ شماره ۵] نقل کردهایم.
[۱] – بحارالأنوار، ج ۹۲، ص ۱۸۶؛ لمعات الحسین علیه السّلام، ص ۶۱، تعلیقه:
« إرشاد مفید، ص ۲۵۳؛ نفس المهموم، ص ۱۴۴؛ ملحقات إحقاق الحقّ، ج ۱۱، ص ۶۱۳، از طبرى در تاریخ، ج ۴، ص ۳۲۱؛ ابن کثیر در البدایه و النّهایه، ج ۸، ص ۱۹۹؛ مقتل مقرّم، ص ۲۵۳، از ابن أثیر در کامل، ج ۴، ص ۲۵؛ و از تاریخ ابن عساکر، ج ۴، ص ۳۳۳؛ و ذَکَرَ الکَفْعمى در مصباح، ص ۱۵۸، طبع هند، که رسول الله این دعا را در روز بَدر خواندهاند.- انتهى. در أمالى شیخ طوسى( ره)، طبع نجف، ج ۱، ص ۳۳، با اسناد خود از ریان بن صَلت روایت کرده است که او مىگوید:
” شنیدم على بن موسى الرضا علیهالسّلام با کلماتى خدا را مىخواندند، من آن کلمات را حفظ کردم و در هر گرفتارى و بلائى و شدّتى که براى من پیش آمد، خواندم، آن شدّت گشایش یافت؛ و آن کلمات این است.” آنگاه همین دعا را نقل مىکند و در آخرش این کلمات را اضافه دارد که:
فَلَکَ الحَمدُ کَثیرًا، و لَکَ المَنُّ فاضِلًا، بِنِعمَتِکَ تَتِمُّ الصّالِحاتُ، یا مَعروفًا بِالمَعروفِ مَعروفٌ، یا مَن هُوَ بِالمَعروفِ مَوصوفٌ! أنِلْنى مِن مَعروفِکَ مَعروفًا تُغنِنى بِهِ عَن مَعروفِ مَن سِواکَ؛ بِرَحمَتِکَ یا أرحَمَ الرّاحِمینَ.
و این دعا را تا” وَ لَکَ المنُّ فاضِلًا” با مختصر اختلافى در لفظ، از حضرت صادق علیهالسّلام محدّث قمّى در الباقیات الصّالحات که در حاشیه مفاتیح الجنان مطبوع است، در ص ۳۸۱ ذکر کرده است. و نیز تا همین موضع از آن را، سید در مُهَج الدّعوات ص ۹۷، از رسول الله روایت کرده که در روز بدر خواندهاند. و نیز تا همینجا را در مهج الدّعوات، ص ۲۶۹، از حضرت صادق، و تا آخر دعا را در ص ۲۷۰، از حضرت رضا علیهما السّلام آورده است.»- انتهى.
منبع: کتاب مطلع انوار، ج۴، ص: ۸۲ / جنگ ۵، ص ۲۴۰٫ [ این مطلب در همین موسوعه، ج ۹، ذیل مباحث مربوط به امام حسین علیهالسّلام، آمده است.( محقّق)]
…
…