دعاى مروى از امام رضا علیه السّلام براى دفع شدّت و غم

در امالى شیخ طوسى، جلد ۱، صفحه ۳۳ [المجلس الثانى‏] با اسناد متّصل خود از ریان‏بن صلت روایت مى‏کند که:

«قال: سَمِعتُ الرِّضا على@‏بنَ موسى علیه‏السّلام یدعُو بِکَلِماتٍ فَحَفِظتُها عَنهُ، فَما دَعَوتُ بِها فى شِدَّهٍ إلّا فَرَّجَ اللهُ عَنِّى، و هِى:

اللهُمَّ أنتَ ثِقَتِى فى کُلِّ کُربهٍ [کَربٍ‏]، و أنتَ رَجائِى فى کُلِّ شِدَّهٍ، و أنتَ لِى فى کُلِّ أمرٍ نَزَلَ بِى ثِقَهٌ و عُدَّهٌ؛ کَم مِن کَربٍ یَضعُفُ فیه الفُؤادُ، و تَقِلُّ فِیهِ الحِیلَهُ، و تَعَىُّ فِیهِ الأُمُورُ، و یَخذُلُ فِیهِ البَعِیدُ و القَرِیبُ و الصَّدِیقُ، و یَشمَتُ فِیهِ العَدُوُّ، أنزَلتُهُ بِکَ و شَکَوتُهُ إلَیکَ، راغِبًا إلَیکَ فِیهِ عَمَّن سِواکَ، فَفَرَّجتَهُ و کَشَفتَهُ و کَفَیتَهُ [کَفَیتَنِیه‏]؛ فَأنتَ وَلِىُّ کُلِّ نِعمَهٍ و صاحِبُ کُلِّ حاجَهٍ و مُنتَهَى کُلِّ رَغبَهٍ؛ فَلَکَ الحَمدُ کَثِیرًا، و لَکَ المَنُّ فاضِلًا، بِنِعمَتِکَ تَتِمُّ الصّالِحاتُ، یا مَعرُوفًا بِالمَعرُوفِ مَعرُوفٌ، و یا مَن هُوَ بِالمَعرُوفِ مَوصُوفٌ! أنِلنِى مِن مَعرُوفِکَ مَعرُوفًا تُغنِینِى بِهِ عَن مَعرُوفِ مَن سِواکَ؛ بِرَحمَتِکَ یا أرحَمَ الرّاحِمِینَ

صدر این دعا همان دعائى است که حضرت سیدالشّهداء علیه‏السّلام روز عاشوراء دست به دعا بلند نموده و دعا نمودند،[۱] و ما در صفحه ۱۱۳ این دفترچه [جنگ شماره ۵] نقل کرده‌‏ایم.

 

[۱] – بحارالأنوار، ج ۹۲، ص ۱۸۶؛ لمعات الحسین علیه السّلام، ص ۶۱، تعلیقه:

« إرشاد مفید، ص ۲۵۳؛ نفس المهموم، ص ۱۴۴؛ ملحقات إحقاق الحقّ، ج ۱۱، ص ۶۱۳، از طبرى در تاریخ، ج ۴، ص ۳۲۱؛ ابن کثیر در البدایه و النّهایه، ج ۸، ص ۱۹۹؛ مقتل مقرّم، ص ۲۵۳، از ابن أثیر در کامل، ج ۴، ص ۲۵؛ و از تاریخ ابن عساکر، ج ۴، ص ۳۳۳؛ و ذَکَرَ الکَفْعمى در مصباح، ص ۱۵۸، طبع هند، که رسول الله این دعا را در روز بَدر خوانده‏اند.- انتهى. در أمالى شیخ طوسى( ره)، طبع نجف، ج ۱، ص ۳۳، با اسناد خود از ریان بن صَلت روایت کرده است که او مى‌‏گوید:
” شنیدم على بن موسى ‏الرضا علیه‏السّلام با کلماتى خدا را مى‌‏خواندند، من آن کلمات را حفظ کردم و در هر گرفتارى و بلائى و شدّتى که براى من پیش آمد، خواندم، آن شدّت گشایش یافت؛ و آن کلمات این است.” آنگاه همین دعا را نقل مى‏کند و در آخرش این کلمات را اضافه دارد که:

فَلَکَ الحَمدُ کَثیرًا، و لَکَ المَنُّ فاضِلًا، بِنِعمَتِکَ تَتِمُّ الصّالِحاتُ، یا مَعروفًا بِالمَعروفِ مَعروفٌ، یا مَن هُوَ بِالمَعروفِ مَوصوفٌ! أنِلْنى مِن مَعروفِکَ مَعروفًا تُغنِنى بِهِ عَن مَعروفِ مَن سِواکَ؛ بِرَحمَتِکَ یا أرحَمَ الرّاحِمینَ.

و این دعا را تا” وَ لَکَ المنُّ فاضِلًا” با مختصر اختلافى در لفظ، از حضرت صادق علیه‏السّلام محدّث قمّى در الباقیات الصّالحات که در حاشیه مفاتیح الجنان مطبوع است، در ص ۳۸۱ ذکر کرده است. و نیز تا همین موضع از آن را، سید در مُهَج الدّعوات ص ۹۷، از رسول الله روایت کرده که در روز بدر خوانده‏اند. و نیز تا همین‏جا را در مهج الدّعوات، ص ۲۶۹، از حضرت صادق، و تا آخر دعا را در ص ۲۷۰، از حضرت رضا علیهما السّلام آورده است.»- انتهى.

 

منبع: کتاب مطلع انوار، ج۴، ص: ۸۲ / جنگ ۵، ص ۲۴۰٫ [ این مطلب در همین موسوعه، ج ۹، ذیل مباحث مربوط به امام حسین علیه‏السّلام، آمده است.( محقّق)]

 

pormatlab.com

 

برچسب ها

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا
بستن
بستن