جلسه ۷۹ درس خارج فقه، مبحث حج

موضوع: استطاعت
استاد:  حضرت آیت اللـه حاج سیّد محمّد محسن حسینی طهرانی – تاریخ: ۹ ذی القعده الحرام ۱۴۳۰ ه.ق

[button color=”orange” size=”small” link=”http://file.pormatlab.com/kimiyasaadat/haj079.mp3″ icon=”” target=”false”]دریافت صوت[/button]

[button color=”red” size=”small” link=”http://file.pormatlab.com/kimiyasaadat/haj079.pdf” icon=”” target=”false”]دریافت متن[/button]

 

خلاصه:

۱- از نکات مهمی که مجتهد باید در نظر بگیرد و برای رسیدن به آن ملاک احکام خیلی به درد می‌خورد، این است که بداند خطاب شارع در مقام القاء بیان آیا به صورت عام است یا به صورت خاص؟، یعنی متبادر بذهن از آن روی عدّۀ خاصی رفته است یا عام است؟ و بعد از آن سراغ روایات برود.

۲- از ادلۀ ادبی اطلاق حج در آیۀ شریفه «و اذّن فی الناس بالحج …» کلمۀ ناس است، اگر لفظ مؤمنین یا مؤمنات می‌آمد باز خاص‌تر بود و لکن لفظ «ناس» یک لفظ عامی است و عباراتی که برای همۀ مردم واجب می‌شود عادتاً اطلاقی هستند مانند نماز و غیره که بر مسلمان و غیر آن واجب است و می‌تواند مانند حج همه را به سعادت ابدی برساند.

۳- به تعبیر علامه طباطبائی همه کلمات قرآن حتی یک «واو» روی حساب است و دارای معنای خاص خودش است و اگر این چنین به قرآن و آیات الاحکام مراجعه شود، بسیاری از احکام تغییر اساسی می‌کند؛ نه اینکه معانی مختلفه آیات و کلمات قرآن را حمل بر تفنن و غیره کرد.