جلسه ۷۸ درس خارج فقه، مبحث حج

موضوع: استطاعت
استاد:  حضرت آیت اللـه حاج سیّد محمّد محسن حسینی طهرانی – تاریخ: ۲۹ شوال المکرم ۱۴۳۰ ه.ق

[button color=”orange” size=”small” link=”http://file.pormatlab.com/kimiyasaadat/haj078.mp3″ icon=”” target=”false”]دریافت صوت[/button]

[button color=”red” size=”small” link=”http://file.pormatlab.com/kimiyasaadat/haj078.pdf” icon=”” target=”false”]دریافت متن[/button]

خلاصه:

۱- از مباحث قبل نتیجه گرفتیم که استطاعت شرط وجوب نیست بلکه شرط وجود است و شرط وجود هیچ تعلقی به شارع ندارد و از وظایف شارع بیان شرط وجودی و شرایط عقلی نیست.

۲- غیر از آیۀ «من استطاع الیه سبیلا» آیات دیگری نیز تصریح بر وجوب حج دارند مانند: «و أذن فی الناس بالحج یأتوک رجالاً» که حاکی از استطاعت با پای پیاده است و یا «و علی کُل ضامرٍ یأتین من کل فجٍ عمیق» که فرد حتی اگر بتواند حج را سوار بر شتران ضعیف و نحیف انجام دهد لازم است بیاید، که اینگونه موارد نیز اطلاقیت حج را می‌رساند.

۳- مجتهد در بیان فتوا بایستی نکات متعددی را لحاظ کند و صرفاً با دسترسی به منابع غیر اصلی و نظر اشخاص نباید فتوا بدهد بلکه بایستی ظروف را هم ملاحظه نماید. در بسیاری از فتوا مانند مسئلۀ حلّیت شطرنج و غیره این نکات لحاظ نشده و چه بسا باعث انحراف مردم می‌شود، لذا می‌توانستند مطرح کنند که این مسئلۀ مبغوض خداست ولی به مرحلۀ حرمت نمی‌رسد (البته بنا بر نظر آقایان)