جلسه ۷ درس خارج فقه، مبحث حج
موضوع: استطاعت
سخنران: حضرت آیت اللـه حاج سیّد محمّد محسن حسینی طهرانی – تاریخ: ۱۴۲۸ ه.ق
[button color=”orange” size=”small” link=”http://file.pormatlab.com/kimiyasaadat/haj007.mp3″ icon=”” target=”false”]دریافت صوت[/button]
[button color=”red” size=”small” link=”http://file.pormatlab.com/kimiyasaadat/haj007.pdf” icon=”” target=”false”]دریافت متن[/button]
چکیده:
۱- باید دانست که فقط رسول الله مشرّع است و امام مبیّن آن تشریع است منتهی مبیّن باید فردی باشد که عیناً مانند خود مشرّع اشراف بر حکم داشته باشد و غیر امام مبیّن نیستند و محتمل الخطا هستند ولی امام مصون از خطاست.
۲- اصل و اساس در استنباط این است که باید در آیۀ قرآن دقت کرد و از کلام خدا مراد جدّی را استخراج کرد بدون مراجعه به روایت یا مرتکزات و مصطلحات عرفی، در مرتبۀ دوم رجوع به کلام معصوم به عنوان مبیّن و مفسّر و رافع مجملات و مبهمات آیات و در مرتبۀ بعد لحاظ جنبه‌های تاریخی و مسائل دیگر مثل فقه اهل تسنّن.
۳- یک مجتهد باید فضای زمان تشریع و تبیین تشریع را بداند و بفهمد، که این خود مستلزم مقدماتی است مثل مطالعۀ تاریخ، دوری از حبّ و بغض و اطلاع بر مبانی و …
۴- بوسیدن عتبۀ امام علیه‌السلام نه تنها اشکال ندارد بلکه سجده هم بلا اشکال است چون سجدۀ شکر است و تقبل ولایت و خضوع و خشوع در قبال ولایت است و این سجده بر غیر خدا نیست و اختلاف در این نوع فتاوی از اختلاف بینش‌ها پیدا می‌شود.
۵- اینکه در شرع حکم شده نماز لاتترک بحالٍ، و در حق هر کسی متناسب با توانش واجب است و اینکه روزه از مریض برداشته شده همه احکام عقلائی است. مسئلۀ شرط استطاعت در حج هم از همان امور عقلائی است لذا اگر در روایتی فقط زاد و راحله ذکر شد و سایر قیود بیان نشد اشکالی نیست.