جلسه ۱۱۲ درس خارج فقه، مبحث حج
استاد: حضرت آیت اللـه حاج سیّد محمّد محسن حسینی طهرانی
تاریخ: ۹ جمادی الاولی ۱۴۳۲
[button color=”orange” size=”small” link=”http://file.pormatlab.com/kimiyasaadat/haj112.mp3″ icon=”” target=”false”]دریافت صوت[/button]
[button color=”red” size=”small” link=”http://file.pormatlab.com/kimiyasaadat/haj112.pdf” icon=”” target=”false”]دریافت متن[/button]
خلاصه:
۱ مرحوم علامه طهرانی کارهایی را که به دیگران ارجاع میدادند، پیگیری میکردند تا به نحو صحیح و دقیق انجام شود، زیرا دیگران مطالب را به سلیقه و فهم خویش نقل کرده و یا مینوشتند در حالی که مطلب خلاف به اسم ایشان تمام میشد.
۲ تمام افکار ما را ظاهر فرا گرفته است، لذا اگر به حرم امام رضا علیهالسلام مشرف شویم به جهت دیدن گنبد و بارگاه کذایی احترام خاصی قائل میشویم و کفشهایمان در میآوریم در حالی که در بقیع این حال را نداریم!!
۳ روایاتی که مواقیت را بیان میکنند عموما در بیان حکم ابتدائی و اولی هستند (در حال صحت، عدم خوف، عدم ضیق وقت…) لذا حتما میبایست در بررسی روایات هسته مرکزی آنها را به دست آورد تا بواسطه تشتت روایات دچار سردرگمی نشویم و متأسفانه این نکته در تبویب کتب روایی ما لحاظ نشده است.
۴ با دقت در کتب روایی و سیره، هیچ مدرکی برای محاذات نمییابیم لذا به ضرس قاطع میتوان گفت که احرام از محاذات کفایت نمیکند.
۵ انسان باید دقت کند تا دچار اشتباه نشود زیرا اگر مبتلا شد ولو اینکه بعدا اصلاح کند دیگر مانند اولش نمیشود و این نکته در ارتباط با بزرگان بسیار مهم است.