جلسه ۶۴ درس خارج فقه، مبحث حج

موضوع: استطاعت
استاد:  حضرت آیت اللـه حاج سیّد محمّد محسن حسینی طهرانی – تاریخ: ۲۹ ربیع الثانی ۱۴۳۰ ه.ق

[button color=”orange” size=”small” link=”http://file.pormatlab.com/kimiyasaadat/haj064.mp3″ icon=”” target=”false”]دریافت صوت[/button]

[button color=”red” size=”small” link=”http://file.pormatlab.com/kimiyasaadat/haj064.pdf” icon=”” target=”false”]دریافت متن[/button]

چکیده:

۱- مرحوم نائینی جهت رفع تناقضات و تضاد موجود در موضوع واجب مطلق و مشروط مقدمات را تقسیم به مقدمات شرعی و عقلی نمودند و قائل شدند که قیود شرعی قیودی است که بعدالوجوب می‌آید و مکلف را بری‌الذمه می‌کند و لکن قیود عقلی می‌تواند قبل‌الوجوب بیاید و بدین وسیله در صدد رفع تضاد برآمده‌اند.

۲- از اشکالاتی که به اکثر فقها وارد است توجه و اعتماد به (لم یقل به احد) هاست که حرّیت فقیه را در ابراز حقیقت سلب می‌کند و شأنیت فقیه مجتهد را تبدیل به یک مقلد می‌نماید.

۳- اصل حلّی که مرحوم نائینی به دنبال آن است از ریشه غلط است و این بواسطه قبول اصل کلام اشتباه در واجب مطلق و مشروط است.

۴- اشکال فنی وارد بر مرحوم نائینی: قاعده عقلیه ایشان مبتنی بر تفویت غرض مولا است در صورت عدم تهیه مقدمات واجب در صورتی که در مانند صلاه، که وجوب (صل) در هنگام زوال می‌باشد و قبل از آن وجوبی وجود ندارد، چگونه قبل از زوال تهیه مقدمات آن واجب می‌شود با فرض عدم وجود وجوب صلاه قبل از زوال؟ چرا که بنا بر فرض، مقدمه واجب، واجب خواهد بود نه مقدمه وجوبی که هنوز نیامده است.