تحلیلى شیوا از احیاى سنّتهاى قومى
تحليلى شيوا از احياى سنّتهاى قومى چون يادبودها و استمرار خاطرهها و قضاياى تاريخى
از جمله مسائلى که به عنوان سنّت و سیره در زندگى بشر همواره جایگاه خاصّ خود را داشته است، مسأله یادبودها و استمرار خاطرهها و قضایاى تاریخى است که چه در قالب فرح و سرور و یا حزن و اندوه، بدان اشتغال ورزیده است و با انجام مراسمى از نسیان و غفلت آن جلوگیرى مىنماید؛ و صد البتّه تا این واقعه تاریخى جاذبه و ویژگى براى انسان نداشته باشد دلیلى بر استمرار و تکرار یاد و خاطره آن وجود نخواهد داشت. و در واقع آنچه علّت و داعى انسان به سوى احیاى ذکر و خاطره آن واقعه و حادثه است همان تعلّق نفسانى او و ذهنیّتى است که با خود دارد و در مواقع مختلف در صدد بروز و ظهور آن برمىآید؛ و الّا آن واقعه و پدیده گذشته که گذشته، و سالها از وقوع آن مىگذرد و هیچ ارتباطى با انسان نخواهد داشت.
مادرى که به یاد عزیز از دست رفتهاش هر سال بر سر خاک او حاضر مىشود و مجلسى جهت احیاى نام و یاد او برپا مىدارد بدان جهت است که همواره وجود مثالى و صورى فرزندش را همراه خود و در نفس خود دارد و
نمىتواند آن را از خود جدا کند و پیوسته با یاد و خاطره او دلخوش و مأنوس مىباشد؛ و همینطور است احیاى افتخارات و ارزشهاى ملّى و دینى یک جامعه.[۱]
[۱] . قابل ذکر است که حضرت علّامه طباطبایى، احیاى افتخارات و ارزشهاى ملّى و غیر دینى یک جامعه را بتپرستى مدرن مىداند که در تفسیر شریف المیزان، ج ۲، ص ۲۱، ذیل آیه ۱۳۷ سوره آل عمران، مفصلًا پیرامون آن بحث نمودهاند.( محقّق)
منبع: کتاب نوروز در جاهلیّت و اسلام، ص۳۸
…