منظور از رزق معنوی در کلام اهل عرفان چیست؟

رزق در کلام اهل معرفت به وارده‏ هاى قلبیّه و تجلّیّات الهیّه و انبساط نفس و ادراک حقایق عالَم عِلوى گفته مى ‏شود، و البته مى ‏توان این مفهوم را از آیات قرآن و نیز روایات مأثوره از اهلبیت علیهم‏ السّلام استفاده نمود.

 

 و این رزق به توفیق الهى براى افراد حاصل مى ‏شود؛ ولى استفاده از آن، منوط به تصمیم و همّت و اختیار خود شخص است. مانند ارسال پیامبران الهى و ائمّه معصومین علیهم ‏السّلام و اولیاى حقّ که با کلمات و سخنانشان دریچه ورود به عالم غیب را به روى ما مى ‏گشایند؛ و انسان باید با عزمى راسخ و همّتى والا پا جاى پاى آنان بگذارد و با اطاعت و انقیاد تامّ، مراتب استعداد وجود خویش را به فعلیت مبدّل نماید.

مرحوم والد ما (علامه طهرانی) – رضوان الله علیه- مى ‏فرمودند:

ما این سفره را براى همه پهن نموده ‏ایم، حال اگر کسى بر سر آن نیاید، باید گفت: گر گدا کاهل بود، تقصیر صاحبخانه چیست؟!

 این قسم از رزق، فقط با اختیار و انتخاب خود فرد حاصل مى ‏شود؛ و با کاهلى و سستى، انسان ره به جایى نخواهد برد.